Μιλάμε για ζημιά.

Μιλάμε για ζημιά. Για εκείνη. Εκείνη.Αυτή.
Ήταν τραγικό το πόσο τρομακτικό ήταν από μεγάλο ύψος. Άνοιξε τα μάτια και βρισκόταν σε ένα μεγάλο τετράγωνο, κάπως σκληρό, ενώ από κάτω περνούσαν ασταμάτητα κόκκινα κτίρια, το ένα μετά το άλλο. Γύρω στα 435 μέχρι εκείνη τη στιγμή, γιατί μετά το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί ήταν το πόσο δυνατά κρατιέται από το πλακάκι. Το μεγάλο τετράγωνο που για τα νύχια της δεν έμοιαζε πια τόσο σκληρό. Τα έμπηξε μέσα βαθιά, γιατί μόνο με κάλτσες δεν κρατάς ισορροπία.
Όχι, δεν είναι καθόλου παρανοϊκό.Σαφέστατα το να μπορείς να αναποδογυρίζεις χωρίς να σου τρέχουν σάλια είναι κάτι ανυπόστατο, τουλάχιστον μέχρι τότε. Σκέψου πως αν ήσουν σε ένα κάστρο και πετούσες δεξιά-αριστερά σε ένα μεγάλο φτερωτό γουρούνι έχοντας τον πατέρα σου να πετάει πιο πίσω πάνω σε ένα άλλο ηλίθιο χοίρο, κρατώντας ένα μαχαίρι και γελώντας σπασμωδικά, ίσως τότε ξανασκεφτόσουν και αναθεωρούσες σχεδόν τα πάντα. Ο ουρανός πάντα κόκκινος ή μωβ, σιχαίνεσαι το μωβ! Αυτή είναι η ουσία όμως. Κυνηγητό σε ένα ανελέητο μέρος, σε ένα μη-καθησυχαστικό περιβάλλον, όλα συνταγμένα με μια αρρωστημένη αρμονία που κάνει το μυαλό σου να γυρίζει σε κύκλους και δεκατριάχρονα τετράγωνα.
Όλα έχουν νόημα όμως. Ακόμα και το μικρό γαλάζιο πράγμα που κάθεται πάνω σε γυαλιστερές επιφάνειες και τρίβει την κοιλιά του ενώ σε κοιτάει με γουρλωμένα μάτια, όλο παράπονο.Ακούγονται ακατανόητα, αλλά δεν είναι. Θα στο εξηγήσω αλλιώς. Θες εικόνα; Ένα μεγάαααλο δέντρο με πράσινο χώμα και μεγάλες πέτρες τριγύρω, και μυρίζει στάχτη και βαναυσότητα παραληρηματικών προσβολών. Ξέρεις πόσο άσχημο είναι αυτό; Πολλές κακές λέξεις μαζί. Και όταν λέω κακές, εννοώ βγαλμένες από πύρινα στόματα. Σοβαρά! Υπάρχουν στόματα που φλέγονται από τα μέσα τους, και φαίνεται γιατί οι άνθρωποι που τα κατέχουν, έχουν κόκκινα μάγουλα. Ξέρεις πόσα πράγματα έχει να σου πει κάποιος με κόκκινα μάγουλα; Αν ξεκινήσει να μιλάει, θα καταλήξεις σε μια γωνιά κλαίγοντας. Δεν θα σταματήσει ποτέ. Αλλά αυτή η φλόγα δεν σβήνει όση ώρα κι αν κρατήσεις ανοιχτό το στόμα σου.

Δεν υπάρχει θεός για σκύλους.

"Είμαι ένας καλός γέρικος σκύλος.
Τρέχω κάτω στο δρόμο.
Γαβγίζω στο φεγγάρι.
Συχνάζω σε άγριες συνοικίες.

Είμαι ένας καλός γέρικος σκύλος.
Δεν έχω τίποτα να κάνω με κανέναν από σας.
Χάιδεψε το κεφάλι μου και είμαι δικός σου για πάντα.
Θα σκότωνα όποιον σου έκανε κακό
."

Μεγάλα φώτα στο δρόμο.
"Τα μεγάλα φώτα με τυφλώνουν.
Δεν έχω τίποτα να κάνω με κανέναν από σας.
"
Δύο μεγάλες πηγές φωτός.

Ο καλός γέρικος σκύλος δεν κατάλαβε τίποτα.
Δεν υπήρξε πόνος, μονάχα ο ήχος του σπασίματος.
Κόκκαλα που έσπαγαν κάτω από τις ρόδες.
"Θα σκότωνα όποιον σου έκανε κακό."

Γαβ γαβ γαβ γαβ
Γαβ!
Γαβ!
Γαβ!
Γαβ γαβ γαβ!!!
Γαβ...

Δεν υπάρχει θεός για σκύλους.

Με αποσπάς.

Το θηρίο που με τρομάζει δεν είναι πελώριο. Δεν είναι καν μεγάλο. Είναι λίγο πιο ψηλό από μένα (αυτό δεν είναι κριτήριο, όλοι είναι πιο ψηλοί από μένα), και έχει ένα βλέμμα ήρεμο, κάπως σαν τον τύπο που έπαιζε στο Λιόν. Αυτόν τον συμπαθέστατο ασχημομούτσουνο Γάλλο.

Το θηρίο αυτό έχει άσχημο όνομα που αν το πεις δυνατά βγάζεις τρίχες στη γλώσσα. Δεν έχει χρειαστεί να το πω σε κανένα, αλλά αν θες εσύ να του δώσεις όνομα, κάντο. Δεν με νοιάζει. Μακάρι να μην μου ανήκε αυτό το πράγμα.

Με τρομάζει που τα ξέρει όλα. Σκέκεται απέναντί μου στο λεωφορείο και ανάβει τσιγάρο. Το αγνοώ κάθε φορά, αλλά με την άκρη του ματιού μου βλέπω πως με κοιτάει. Με κοιτάει επίμονα, όπως κοιτάνε τα μικρά παιδιά τους παραμορφωμένους ανθρώπους. Ξέρει οτιδήποτε μου έχει συμβεί μέχρι τώρα, και δεν με επηρεάζει στις μελλοντικές μου επιλογές με κανένα τρόπο. Δεν μου έχει μιλήσει ποτέ ανοιχτά. Δεν με έχει συμβουλέψει ποτέ. Το μισώ. Είμαι σίγουρη πως αν ήταν στο χέρι του δεν θα έκανε τίποτα όπως το έκανα εγώ. Ηλίθιο χαιρέκακο πλάσμα, αυτό είναι.

Επίσης είμαι σίγουρη πως του αρέσει αυτό που κάνει. Αν ήταν να με χτυπήσει αυτοκίνητο στο δρόμο, θα έφερνε γρήγορα μια πολυθρόνα,ποπκορν και κοκακόλα.

Δεν έχω ιδέα γιατί το γράφω. Δεν έχω ιδέα γιατί το διαβάζεις. Μερικές φορές είναι καλύτερα από το να μην ασχολούμαι ούτε λίγο. Άλλες όχι. Δεν ξέρω τι να κάνω για να το ξεφορτωθώ. Κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει.

'Οπως και να 'χει, σ'ευχαριστώ.

Μ'ακούς; Να μ'ακούς.

Τι ακριβώς κάνεις ε; Νομίζεις πως έχω ρίζες; Από τι θαρρείς πως είμαι φτιαγμένη; Νομίζεις θάβω και ξεχνώ; Τί πιστεύεις χα; Για μαζέψου λίγο, άιντε γιατί το ένα ξαφνικά θα γίνει πολύ γμώριμος αριθμός.

Κοκούν

Αταραξία. Παντελής αδιαφορία για μυρωδιές, αλυσίδες, απουσία προτάσεων και ξεκούρασης. Ολική ακαμψία. Αναδιάρθρωση από μέσα προς τα έξω. Χι σε γλυκόπικρους αποσπάστες προσοχής, κλείδωμα σε 7 διαφορετικές μεριές. Σκέψη, σκέψη. Έλλειψη προσοχής σε βήματα, χτυπήματα. Μαξιλάρια αντί για κουδούνια. Ζέστη. Αφοσίωση σε λευκά αντικείμενα. Παράταση του 8. Μετάβαση στο 10 κατευθείαν. Ανάγκη για σκέψη. Σκέψη. Δημιουργία κελύφους. Σταθερότητα. Δέντρο και όχι φύλλο. Κι άλλη σκέψη. Αυτό εδώ και όχι εκεί. Αυτό πέταμα. Και αυτό. Ξεκαθάρισμα. Αναδιάταξη χώρου. Ανακατασκευή σύμπαντος. Ένα τρισεκατομμύριο αυτή τη φορά, και βλέπουμε. Όχι σε αυτό, ναι σε εκείνο. Επαναφορά. Μισές εικόνες, αποσυντόνιση και επαναφορά. Σκέψη, σκέψη. Διαγραφή. Πλήρης απασχόληση και χάσιμο χρόνου. Ατελής δημιουργία κελύφους. Κι άλλη προσπάθεια. Δύο ώρες, ύστερα τρεις. Μέρες. Διάθεση χρόνου. Υποχρεωτική διάθεση χρόνου. Αβέβαια αποτελέσματα. Πολλή δουλειά για μια μόνο ύπαρξη. Υποχρεώσεις, καθήκοντα. Διαδικασία δημιουργίας κελύφους επιτυχής. Κλείσιμο προς τα μέσα. Ετοιμότητα, συναίσθημα ολοκλήρωσης.

Δεν θα με βρείτε :)

Gabriel

Σκέψου να πας κοντά, και να το σκουντήσεις με ένα κλαδί. Μην τσατιστείς αν δεν ξυπνήσει αμέσως, δεν νομίζω ότι κοιμάται, απλά σε αγνοεί. Προσπάθησε πάλι, λίγο πιο δυνατά και απότομα αυτή τη φορά. Θα τσατιστεί και θα σου ορμήξει. Αλλά τα κάγκελα είναι πολύ πυκνά και ούτε το το δάχτυλό του δεν χωράει να βγάλει. Είσαι ασφαλής. Καλό θα ήταν να μην γελάσεις, από σεβασμό. Θα προσέξεις σίγουρα το ταβάνι που είναι χαμηλό και σχεδόν ακουμπάει στο κεφάλι του. Το έχεις ξανακάνει. Ίσως βέβαια νιώσεις κάπως άσχημα, αλλά δεν φταις εσύ γι αυτή την κατάσταση (φυσικά και φταις).
Θα σε κοιτάξει, πρόσεξε μη χαθείς σε τίποτα βλέμματα. Τα μάτια τέτοιων υπάρξεων είναι συνήθως σκούρα (όχι σε χρώμα), υγρά και αδέξια. Δεν ουρλιάζουν, κατηγορούν ψιθυρίζοντας. Αλλά ανοίγουν τρύπες που κανείς δεν μπορεί να κλείσει, και εκεί μέσα πέφτουν όλα τα ωραία πράγματα που κάνεις. Θα προσπαθείς να γεμίσεις και δεν θα μπορείς. Θα κάνεις, θα κάνεις,και σε κάθε απογραφή όλα θα είναι μουντά και αραχνιασμένα.
Τέτοια βλέμματα αδειάζουν, αλλά δεν το καταλαβαίνεις όταν συμβαίνει. Σκέψου βρώμικα χέρια, που βρίσκονται μπροστά σε μια πολύ λεπτή μεμβράνη από όλες τις άμυνες που έχεις δημιουργήσει. Θα τη σκίσουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Θα την εξαφανίσουν με θυμό και βία ρουθουνίζοντας. Δεν θα αφήσουν τίποτα που να θυμίζει ότι κάποτε δεν είχες τρύπες. Θα ανοίξουν παντού μεγάλα χαοτικά κενά που θα φαίνονται μόνο από συγκεκριμένη οπτική γωνία. Μη βάλεις χρωματιστά γυαλιά ή ηλίθια μαγικά καπέλα. Αυτή η μέθοδος έχει αναπτυχθεί πολύ πριν αρχίσουν να σέρνονται μονοκύτταροι οργανισμοί στο χώμα του κόσμου. Είναι πολύ καλά δομημένη και επεξεργασμένη από ατσάλινα μυαλά. Μην κοιτάς που γίνεται πράξη από αδιάφορα μάτια. Είναι κάτι σαν μεταμφίεση, για να μην καταλαβαίνεις τι γίνεται και να μην αποστρέφεις το βλέμμα σου. Τέτοια βλέμματα σε κάνουν να τα λυπάσαι, αλλά η λύπηση είναι το κλειδί. Γιατί θα σε τσακίσουν, θα σε εξαφανίσουν. Θα σοδομίσουν ότι καλό έκανες ποτέ, και μετά θα γελάσουν νευρικά. Δεν τα νοιάζει που σε λίγο θα αποχωρήσουν. Καταστρέφουν ότι μπορούν όσο προλαβαίνουν. Αγγιστρώνονται και τραβούν, τσαλαπατούν και διαλύουν. Δεν θα μείνει τίποτα όρθιο.
Εύχεσαι να μπορούσες να αγγίξεις χωρίς να πάθεις τίποτα άσχημο ε; Το ήξερα. Σε μαγεύει η ανάσα που γίνεται ολοένα και πιο έντονη. Όλοι αυτό παθαίνουν. Είναι συγκινητικό να βλέπεις το δημιούργημά σου να υποφέρει. Είναι κάτι σαν πεμπτουσία. Είναι κάτι σαν εξάρτηση, σαν να μην έχεις ενέργεια και διάθεση να κάνεις τίποτα άλλο. Το δημιούργημά σου ήταν ατελές και το τιμώρησες. Του έκανες δώρο σπασμένους καθρέφτες και μικροσκοπικά φορέματα. Το έκανες να νιώσει αδέξιο, του είπες ότι περνάει απαρατήρητο και ότι σε λίγες ώρες δεν θα υπάρχει πια.
"Δεν σε ξέρω και δεν με αφοράς. Ό,τι έγινε και ό,τι θα γίνει είναι δικό σου φταίξιμο. Βρωμάς εγκατάλειψη και έλλειψη παραδειγματισμού. Δεν είσαι κομμάτι μου."
Το δημιούργημά σου είναι μπερδεμένο, ημιμαθές και ανομοιογενές. Τα συντρίμμια από τα οποία είναι φτιαγμένο δεν έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους. Όλα δικά σου συντρίμμια φυσικά. Επίτηδες τα έδεσες με συνήθειες. Συνήθειες-κλωστές. Με το που σηκώθηκε άρχισε να διαλύεται. Με το που προσπάθησε να κάνει ένα βήμα ξεκίνησε να πονάει σε σημείο που να θέλει να ξεσκίσει ότι με υπομονή είχες βάλει σε τάξη πάνω του. Σε κοίταξε τότε, δεν μπορεί να μη θυμάσαι το βλέμμα. Αλλά εσύ έκανες πως δεν είδες. Ήξερες ότι είχες περάσει ώρες, μέρες, μήνες δουλεύοντας πάνω του, προσπαθώντας να βρεις τον τέλειο τρόπο για να διαλυθεί. Φυσικά δεν διαλύθηκε εντελώς, αλλιώς τι θα είχες τώρα να βάλεις στο κλουβί σου;
Δεν ξέρω μετά τι θα γίνει. Ίσως συνεχίσει να σε κοιτάει για λίγη ώρα. Ίσως επιστρέψει στην αρχική του θέση, ακουμπώντας πίσω την πλάτη του και κλείνοντας τα μάτια. Εσύ θα συνεχίσεις να το κοιτάς. Είναι έρωτας με μια άσχημη και θλιβερή εικόνα. Επαναλαμβάνω για να είμαι σίγουρη ότι το κατάλαβες: εσύ ευθύνεσαι. Αλλά είσαι τόσο στον κόσμο σου. Αγνοείς καταστάσεις και δεν αναγνωρίζεις τίποτα. Χαίρεσαι που τα κάγκελα είναι κρύα και που υπάρχει βρώμα και κακές μυρωδιές σε κάθε γωνιά του κλουβιού. Θα περιμένει υπομονετικά, ξέρει ότι από σένα εξαρτάται. Το εκνευρίζει λίγο που στέκεσαι με περηφάνια απ'έξω. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο από τα προβλήματά του. Δεν μπορεί να κοιμηθεί όμως ξέροντας ότι στέκεσαι και το κοιτάς. Γι'αυτό φύγε για λίγο, και επέστρεψε μετά από κάμποση ώρα. Άστο να μαζέψει δυνάμεις, αλλιώς πώς θα σε διασκεδάσει; Μην είσαι αχόρταγος.
'Οταν φύγεις κλείσε το φως και την πόρτα,αλλά όχι τελείως. Να αφήσεις μια μικρή χαραμάδα για να μπαίνει ελάχιστο φως. Είναι πράξη ύπουλη και κοροϊδευτική, αφού ούτως ή άλλως, το κλουβί είναι από μόνο του κρύο σκοτάδι. Δεν περίμενες να σου δώσω συμβουλές ε; Είπαμε, αν κάνουμε κάτι να το κάνουμε σωστά. Εγώ απλά συμπληρώνω, το μεγαλούργημα είναι αποκλειστικά δικό σου. Τα κατάφερες. Πάλι.

Nothing can penetrate this icy exterior.

Είναι κάτι που δεν το μαθαίνεις. Μπορείς βέβαια να παρακολουθείς προσεκτικά μπας και πάρεις καμιά ιδέα. Αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι διορθώνεται. Γιατί αν έχεις μόνο τις γραμμές και τους κύκλους για αρκετούς μήνες, και δεν μπορείς ούτε αυτά να βάλεις σε μια τάξη, λες και είμαι φιλαράκι σου, τότε δεν ξέρω και γω τι να κάνω για να βοηθήσω.
Πώς να σου πω; Αυτό δεν λέγεται.

1

Είμαι ένας μικρός άνθρωπος μέσα σε μια θάλασσα ανθρώπων.
Και δεν με βλέπουν.
Και θα πεθάνω χωρίς να με έχει δει ποτέ κανείς.
Γιατί όλοι κοιτούν, δεν βλέπουν.

Ναι - Όχι

Το ένα φοβάται το άλλο ακριβώς με την ίδια ένταση, γι'αυτό οι έξυπνοι άνθρωποι χρησιμοποιούν το "ίσως".

Τα 99 πράγματα που λέγαμε.

Πρόκειται για 99 φόβους, όχι μεγάλους, αλλά με μεγάλη πιθανότητα για περαιτέρω ανάπτυξη. Επίσης τριγύρω υπάρχουν 26 επιστήμονες, ένας ανεξάρτητος παρατηρητής, μια φιλική αύρα και ένας υπεύθυνος διαφύλαξης της φιλικής αύρας, ένα δοχείο με 34 όμορφα πράγματα, και ένα όργανο μέτρησης της ηλιθιότητας ολόκληρης της κατάστασης.

Επίσης πιο μακριά υπάρχει και ένας †.
Ένας γενικός φόβος.

Δεν μπορείς να τα 'χεις όλα.

Πού θα τα βάλεις;

Το έψαξα. Με ακριβείς υπολογισμούς.

Και έφτασα στο συμπέρασμα να σας πω με σιγουριά, πως δεν μπορείς να το πάρεις μαζί σου. Όσο και να θες. Θα το αφήσεις πίσω, όπως και όλα τα υπόλοιπα 99 πράγματα. Αλλά για αυτά θα μιλήσω κάποια άλλη στιγμή.