Ξέρετε κάτι.

Μερικοί είστε απαράδεκτοι.

Αλήθεια είστε.

Κάποιος έξυπνος τίτλος ανάρτησης.

Μερικοί άνθρωποι κυκλοφορούν εξοργισμένοι στους δρόμους, γιατί μέσα στο μυαλό τους φυσάει συνέχεια και κάνει κρύο, χειμώνα-καλοκαίρι.

Και αν και οι φαντασίες τους καίγονται όλες με πάνινες φλόγες, εκείνοι δεν μπορούν να χτίσουν τίποτα κάθετα και καταλήγουν να απλώνουν μικρές πόλεις. Ακούνε συνέχεια μηχανές αεροπλάνων και ρολόγια να χτυπούν το ένα πίσω από το άλλο χωρίς να αφήνουν χρόνο για παύσεις.

Μερικοί άνθρωποι κυκλοφορούν εξοργισμένοι μέσα στα σπίτια τους γιατί όταν τους ρωτάνε "τι έχεις" εκείνοι λένε πάντα "τίποτα".

Βλέπουν συνέχεια οράματα για ξύλινους ανθρώπους που δεν ξέρουν να μαγειρεύουν και δάση που σηκώνουν τα φουστάνια τους για να μπορούν να τρέξουν αν χρειαστεί. Βλέπουν και νερά να ανεβαίνουν προς τα πάνω και μικρούς κόκκινους σκύλους να τραγουδάνε αργά τραγούδια πάνω σε φράχτες.

Μερικοί άνθρωποι κυκλοφορούν εξοργισμένοι μέσα στους ευρύχωρους εαυτούς τους γιατί όσα τους αφήνουν, τους φωνάζουν από μακριά πως υπόσχονται να επιστρέψουν.


Και, αν είναι δυνατόν, οι ελπίδες τους αφήνονται στη μοίρα τους και τις ρουφάει μια τεράστια σκούπα που κρέμεται εχθρική πάνω από τα κεφάλια τους. Και υπάρχει πάντα μια μικρή ελπίδα που είναι σε άρνηση και κρατιέται γερά και πάντα προσπαθεί κάποιος να την κλέψει, γι'αυτό έχει μάθει να κρύβεται ανάμεσα στους πόρους τη γλώσσας.



ένα δύο τρία

ένα δύο τρία



ακόμα εδώ είσαι;;



ένα δύο τρία 

ένα δύο τρία