Στη μαμά του Πλούτωνα

Ο άνθρωπος όταν είναι μόνος του σε ένα δωμάτιο μπορεί να μοιραστεί σε χιλιάδες μπίλιες ίσου μεγέθους. Και μια φορά το έκανε κι όλας. Και κανείς δε θα μάθει ποτέ τίποτα για το πώς σκόρπισε αυτός ο άνθρωπος μόνος του μέσα στο δωμάτιό του γιατί το διαμέρισμά του βρίσκεται σε μια θεόρατη πολυκατοικία εξήντα ορόφων. Καμιά φορά τρέχουν οι μπίλιες με φόρα και πηδούν απ'το παράθυρο και πέφτουν κάτω απ'το κτίριο και αυτό μερικοί θα το ονόμαζαν ενδοσκόπηση αν το παρατηρούσαν αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος το λέει κατανομή ευθυνών: θα πάρεις εσύ μια ευθύνη και θα πάρω και γω αυτή την ευθύνη εδώ πέρα έτσι ώστε καμία ευθύνη να μη μείνει ακυβέρνητη. Όλες οι ευθύνες πρέπει να έχουν ένα αφέντη που θα τις ταΐζει και θα τους χτενίζει τη γούνα.
Ο Κρόνος έχει βάλει γύρω του ένα δαχτυλίδι για να ακουμπάει τους αγκώνες του ενώ υπολογίζει τις ευθύνες που του αναλογούν. Μια φορά υπολόγισε τόσες ευθύνες που παραλίγο να δραπετεύσει ρίχνοντας σκοινί στον Πλούτωνα. Αλλά το σκοινί του είναι πολύ κοντό και δε φτάνει αυτό τον πλανήτη. Έτσι έπρεπε να βρει άλλο μέρος να κρυφτεί απ'τις ευθύνες αλλά δεν υπήρχε άλλος πλανήτης σε πιο κοντινή απόσταση.

 "Μονιμότητα. Βρισκόμαστε στη μέση μιας ηλιακής καταιγίδας και διάφοροι κύριοι τοίχοι μας διαλύουν το κρανίο."



Ο Κρόνος θα σκεφτεί κάτι όμως.