Aurora Borealis

Αν το κάνεις γκούγκλ και πατήσεις και Ίματζις θα σε βγάλει κάπου όπου θα δεις αυτό εδώ (η μηχανή αναζήτησης εννοώ, γιατί το παρακάτω δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει):

http://onemansblog.com/wp-content/uploads/2007/03/AuroraBorealis.jpg

Αυτό το πράμα υπάρχει. Και το βλέπουν μερικοί που ξυπνούν το πρωί. Και δεν ξυπνάνε με κλάμματα όπως εγώ σήμερα.Είναι κρίμα να είναι το κλάμμα το πρώτο πράγμα που κάνεις μόλις συνειδητοποιείς πως ξύπνησες και ανακτάς τις αισθήσεις σου. Θα προτιμούσα να κοιτάζω το Βόρειο Σέλας.

Έχω ένα πράμα που δεν ξέρω τι να το κάνω. Το πάω βόλτες, του δίνω να φάει, του διαβάζω βιβλία ασταμάτητα, το πάω σινεμά σχεδόν κάθε βδομάδα, του στολίζω δέντρο, το πάω στα γενέθλια των φίλων μου να μεθύσει, του γεμίζω την μπανιέρα για να πλατσουρίσει, το βάζω για ύπνο, του κάνω μπλογκ να χει να γράφει, το πάω ταξίδια και του λέω πως όλα θα πάνε καλά και πως είναι αχάριστο και γκρινιάρικο. Και αυτό όλο κλαίει και μουρμουράει.
Τι άλλο πια να κάνω;

Για να καταλάβεις, αν ήταν καιρικό φαινόμενο, θα ήταν πολλά σύννεφα φορτωμένα με σπασμένα γυαλιά και τζάμια. Κάθε φορά που βρέχει, γάμησέ τα.

Πλανγκτόν.

Δεν με ενδιαφέρει ποιός έχει δίκιο και ποιός άδικο. Με κρατάω ζεστή όταν ταξιδεύω. Έχεις δει χιλιάδες σαν κι εμένα.Ούτε η πρώτη ούτε κι η τελευταία. Υπάρχουν χειρότερα πράγματα από το να είσαι εγώ.
Όπως αυτός ο τύπος που στέκεται μπροστά από το μαύρο φόντο. Πίσω του έχει ένα σκελετό που παίζει βιολί. Νομίζω πως ξέρει πως είναι εκεί, άλλωστε ποιός δεν θα έβλεπε ένα μάτσο κόκκαλα που ακουμπάνε στον ώμο του; Και όμως το βλέμμα του λέει "Κι εγώ τι θέλεις να κάνω;". Άρα λοιπόν αυτός ο τύπος βρίσκεται σε χειρότερη θέση από μένα.
Ή αυτός ο κάβουρας που βρίσκεται στον πάτο ενός διχτυού, αφημένο σε μια βρώμικη αποβάθρα στο λιμάνι ενός παρακμιακού σημείου σε κάποιο μέρος της γης. Με μια σπασμένη δαγκάνα και ημίτυφλος, με το βάρος όλου του υπόλοιπου πλήθους κακόμοιρων κάβουρων που δεν κατάφεραν να ξεφύγουν από το δίχτυ.
Ή ένας μικρός βάτραχος που κάθεται σε μια πέτρα μιας μικρής και ρηχής λίμνης και έχει μέσα στο οπτικό του πεδίο ένα αρπακτικό που είναι έτοιμο να το διαμελίσει με το ράμφος του. Η καρδιά του βατράχου χτυπάει τόσο δυνατά που ακούγεται σχεδόν πεντακάθαρα ακόμα και μέσα από το νερό και το κενό αέρος, και γενικά από όλους τους κακούς αγωγούς ήχου.
Πέρα από το ζωικό βασίλειο, θα μπορούσα να είμαι κάτι άψυχο. Όπως μια σπασμένη καρέκλα στην αποθήκη μιας ανθυγιεινής ταβέρνας κάπου στην Κροατία. Ή ξεφτισμένη μπογιά από καλύβα στην Παταγωνία. Λαστιχάκι μαλλιών, μηχάνημα ακτινογραφίας, λάδι μοτοσικλέτας σε κεντρική λεωφόρο, κόκκος σκόνης πίσω από λεκάνη, λαμπάκι σε καμπαρέ, τρύπια κάλτσα, φάκελος πάνω στο γραφείο του υπουργού εξωτερικών, χάπι ανορεξικού μοντέλου, επεξεργαστής γάλατος, καλοριφέρ σε ξενοδοχείο του Μπακλαντές, βρώμα ανάμεσα στα δάχτυλα του πίσω αριστερού ποδιού ετοιμοθάνατου σκύλου, θήκη βινυλίου, δραχμή, ταπετσαρία σε στούντιο εταιρίας ταινιών με πορνογραφικό περιεχόμενο, ράμματα σε κοιλιά μωρού, μαντηλάκι καθαρισμού, ταμπόν 34χρονης γυμνάστριας, υπέρηχος, αστρική σκόνη (αυτό βασικά θα ήταν γαμάτο), επιτάφιος, μασημένο καλαμάκι, στενή παντόφλα στο πόδι γύφτισας.

Εσύ;

Στεναχωριέσαι όταν καταλαβαίνεις πόσο απέχεις από αυτό που θα 'θελες να 'σαι;

Περχάπς.

Ήθελα να πω ότι τίποτα δεν άλλαξε.
Το δύο μου φαίνεται ακόμα ωραίος αριθμός, αλλά είναι λίγο ανυπόταχτο.
Αδειάζει και γεμίζει.
Oh well.

Καλή χρονιά μωρή ανθρωπότητα!
:)