Reckoner

Μέσα στα μάτια μας ζούνε μικροί νάνοι με απαλά δέρματα και καθαρές κάλτσες. Κοιτάνε έξω από τα μάτια μας και παρακολουθούν τις επιλογές που κάνουμε. Κολλάνε τα στόματά τους στο εσωτερικό του ματιού και γυαλίζουν με μια ανάσα ΧΑαα και μετά όλα είναι πιο καθαρά. Ύστερα φέρνουν την πολυθρόνα τους κοντά, αγκαλιάζουν ένα μεγάλο μπωλ με σταφίδες και φρούτα και τσιμπολογάνε κοιτώντας έξω από τα μάτια μας, όσο εμείς κάνουμε πράματα. Είναι σα να βλέπουν τηλεόραση.
Όταν κοιμόμαστε, πιάνουν δουλειά. Αρχίζουν και καταγράφουν όλα όσα είδαν, σε κάτι παχιά βιβλία που αποτελούνται από εκατοντάδες χιλιάδες σελίδες, τα οποία όταν τελειώσουν και γεμίσουν, στιβάζονται προσεχτικά σε μια μικρή βιβλιοθήκη στο βάθος το ματιών μας, και τακτοποιούνται κατά έτος, μήνα, μέρα και ώρα.

Υπάρχει όμως ένα κακό νανάκι που δεν κάνει τίποτα από αυτά. Δεν καταγράφει τίποτα, όλη μέρα τεμπελιάζει και ζει εις βάρος των άλλων. Είναι βρώμικο, ατσούμπαλο και κακότροπο και δεν προσφέρει τίποτα στην μικρή κοινωνία των νάνων που υπάρχει μέσα στα μάτια μας. Όταν βαριέται πολύ, κάνει φασαρία ή χοροπηδάει δυνατά πάνω-κάτω και εμείς έχουμε πονοκεφάλους και ζαλάδες.

Αλλά αυτό δεν είναι το χειρότερο.

Υπάρχουν κάτι στιγμές που όταν οι υπόλοιποι νάνοι γράφουν ή παρατηρούν, το κακό νανάκι κλέβει κάποιο από τα στιβαγμένα βιβλία που έχουν τελειώσει και βγαίνει από την πίσω πόρτα του ματιού μας, περνάει τα οπτικά νεύρα και ταξιδεύει μέχρι να φτάσει βαθιά στο κεφάλι μας. Όταν βρει το μυαλό μας, κάθεται σε μια άκρη κάπου αναπαυτικά και ξεφυλλίζει το βιβλίο προσπαθώντας να βρει κάτι περασμένο και παλιό.

Κι όταν το βρει, μας το διαβάζει δυνατά με όλη του τη δύναμη, και το ακούμε μέσα στο κεφάλι μας χωρίς να έχει προηγηθεί τίποτα που να μας προετοιμάσει. Και καμιά φορά όταν γίνεται αυτό, τα μάτια θολώνουν και οι υπόλοιποι νάνοι είτε δε μπορούν καλά και όλο καθαρίζουν, είτε κοιμούνται και δεν παίρνουν μυρωδιά τίποτα.

Και το κακό νανάκι επιστρέφει το βιβλίο στη θέση του και κανείς δεν μαθαίνει για την κακή του πράξη ποτέ.

Γι'αυτό καμιά φορά έχεις κάτι αλλά δεν ξέρεις τι, και νιώθεις άσχημα χωρίς να υπάρχει λόγος, και θυμάσαι πράγματα που θα ήθελες να ξεχάσεις για πάντα.

Κι αν σε ρωτήσουν, είναι πιο εύκολο να τους λες όλη αυτή την ιστορία,  παρά την αλήθεια.