Το ίδιο σχήμα

Κάτι μορφές με μεγάλα μάτια και λεπτά χείλη. Κοιτούν, πάντα σιωπηλά. Περπατούν αργά και πολύ προσεκτικά, σαν να σέρνουν ένα μικρό καρότσι με μωρά που κοιμούνται.
Το δέρμα τους είναι γκρι αλλά πολύ μαλακό. Από το στέρνο έως κάτω χαμηλά στην κοιλιά υπάρχει ένα φερμουάρ. Ανοίγει και από την εσωτερική και από την εξωτερική μεριά. Σκέψου κοστούμια. Αλλά φανερά. Το εσωτερικό τους δεν είναι μαλακό. Είναι σκληρό και άβολο. Τραχύ.
Στις πλάτες του έχουν μια μεγάλη εσωχή με κάποιο σχήμα, φαντάσου σαν πατημένο κουμπί. Από έξω φαίνεται σαν λακκούβα, από μέσα σαν επιφάνεια που προεξέχει.Ο καθένας έχει το δικό του μοναδικό συνδυασμό σχημάτων, τουλάχιστον έτσι θεωρείται μέχρι να βρουν κάποιον με το ίδιο σχήμα στην πλάτη.

Θα σου πω για κάποιον. Για εκείνον. Τα παραδείγματα είναι ο καλύτερος τρόπος κατανόησης.

Κάθεται και κοιτάζει, και ξαφνικά βλέπει μια μορφή που σχεδόν βγάζει μια κόκκινη αύρα. Σηκώνεται γρήγορα και την ακολουθεί νιώθωντας μια τρικυμία μεταξύ εγκεφάλου και πνευμόνων. "Λες..;"
Η μορφή μπαίνει στο τρένο, την ακολουθεί. Βγαίνει απ'το τρένο, την ακολουθεί ακόμη. "Το ίδιο σχήμα!"
Ναι, το ίδιο σχήμα, αλλά βλέπουμε πώς πάει. "Όχι, δεν βλέπουμε. Έχει το ίδιο σχήμα σου λέω, μπορεί να κάνει."
Η μορφή ανεβαίνει τις σκάλες, από πίσω της εκείνος. Η μορφή περπατάει στο πεζοδρόμιο, εκείνος εκεί σαν τη σκιά της. Η μορφή κοιτάζει βιτρίνες, σταματάει κάπου να τσιμπήσει κάτι, συνεχίζει στον δρόμο, εκείνος από πίσω της. Ο ένας που την ακολουθεί. Τρέχει για να μην χάσει την περίεργη φιγούρα. Κρύβεται καθώς την ακολουθεί αλλά σχεδόν δεν τα καταφέρνει από την αγωνία του μην την χάσει. Κινητοποίηση, κινητοποίηση. "Το ίδιο σχήμα!"

Κάποια στιγμή πετάγεται μπροστά της. Η μορφή κοντοστέκεται. "Κοίτα με, έχουμε το ίδιο σχήμα. Κάνουμε. Είμαι σίγουρος!" Η μορφή κοιτάει με ανέκφραστα μάτια. "Κάνουμε σου λέω! Εγώ θα μπω."
Και ανοίγει το φερμουάρ της μορφής, και μπαίνει μέσα. Πρώτα το αριστερό χέρι, μετά το αριστερό πόδι, ύστερα το δεξί πόδι, και στο τέλος το δεξί χέρι, για να κλείσει και το φερμουάρ. Η μορφή μένει εκεί, ανέκφραστη, περιμένωντας να κλείσει το φερμουάρ.

Εκείνος βολεύεται μέσα της. Κοιτάζει μέσα από τα μάτια της, χέρια στα χέρια, πόδια στα πόδια. Και όπως το περίμενε, η προεξοχή της ταιρίαζει στην εσωχή της πλάτης του. Ήταν σχεδόν βέβαιο. Όλα στην θέση τους. Μια ηρεμία τώρα. "Επιτέλους σε βρήκα. Το ίδιο σχήμα". Με αυτήν την φράση η μορφή ξεκινάει να περπατάει.

Τώρα εγώ τι να πω;

Τον πρώτο καιρό είναι όλα τέλεια. Εκείνος απλά χαζεύει από ευτυχία, δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει πόσο κοντά της είναι. Δεν γίνεται να είσαι πιο κοντά σε κάποιον δηλαδή. Είσαι μέσα του. Κυριολεκτικά. Έχει τον απόλυτο έλεγχο, εσύ απλά παρακολουθείς τη ζωή του μέσα από τα μάτια του. Τα δικά σου είναι άχρηστα πλέον. Αυτή η ευτυχία θα μείνει έτσι για καιρό.

Προσέχει κάποια αβολότητα στην πλάτη. Σαν κάτι να έκατσε λάθος. Ένας πόνος στην εσωχή του σχήματός του. "Ιδέα μου είναι".

Μετά από κανένα μήνα δεν μπορεί να συντονιστεί. 'Ερχεται το "θέλω".
-Θέλω να δω τηλεόραση και συ κλείνεις τα μάτια και πας για ύπνο. Και γω μένω ξύπνιος μέσα σου, και κάθομαι μες το σκοτάδι.
-Νύσταζα.
-Εγώ όχι όμως.

Μετά από κάποιες βδομάδες δεν αντέχει αυτήν την αβολότητα στην πλάτη του. Τον εκνευρίζουν τα πάντα πια. Θέλει να κινήσει αυτός τα χέρια της, θέλει να έχει έλεγχο. Γιατί απλά βρίσκεται εκεί και παρακολουθεί παθητικά.
-Πήγαινε εκεί, και σε παρακαλώ περπάτα πιο γρήγορα.
-Είσαι μέσα και είμαι έξω, μην το ξεχνάς. Εσύ άνοιξες το φερμουάρ.

Μέρες και ώρες περνούν, το κεφάλι του θα σπάσει. Θέλει να ουρλιάξει και με δυσκολία συγκρατείται. Το σώμα του θέλει ανεξαρτησία, δεν μπορεί να μένει παραδομένο έτσι σε ένα άλλο κορμί. Το σώμα του θέλει αέρα. Θέλει κίνηση. Θέλει κάτι που είχε και δεν έχει. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η εσωχή στην πλάτη του πονάει ανυπόφορα. Η προεξωχή της τον πονάει. Κάτι δεν πήγε καλά, αλλά τώρα δεν αντέχεται άλλο.

Χωρίς πολλά-πολλά ανοίγει το φερμουάρ με μια απότομη κίνηση. Εκείνη κοντοστέκεται και δείχνει να πονάει. Εκείνος ξεπηδάει από μέσα της, αφήνωντας μια λυτρωτική κραυγή. Πέφτει στο έδαφος με το πρόσωπο να κοιτάει στο πάτωμα. Μένει έτσι για κάποια λεπτά. Εκείνη, με κλειστά τα μάτια, απλά στέκεται ακίνητη.
Εκείνος το πρώτο πράγμα που κάνει μόλις αρχίζει να κινείται, είναι να ελέγξει την εσωχή του. Το σχήμα του. Προσπαθεί να το φτάσει με τα δάχτυλά του, αλλά είναι δύσκολο λόγο της μακροχρόνιας ακινησίας. Και ούτως ή άλλως δεν νομίζω να μπορεί κάποιος να πιάσει την πλάτη του με ευκολία.
Ψηλαφίζει το σχήμα. Έχει πάθει ζημιά.Έχει παραμορφωθεί. Δεν είναι όπως ήταν. 'Αλλαξε λόγω δυσμένειας. Λόγω ακαταλληλότητας. Δεν ήταν ακριβώς το ίδιο. Δεν ταίριαζε απόλυτα στην προεξοχή. Δεν.
Σηκώνεται με αργές κινήσεις και μόλις στηρίζεται στα πόδια του γυρίζει και την κοιτάει. Τα μάτια του είναι θυμωμένα και βουρκωμένα. Δεν λέει λέξη και φεύγει πλήρως απογοητευμένος.

Κάθεται και περιμένει το τρένο. Καθώς περιμένει βλέπει μια κινούμενη κόκκινη αύρα. Σηκώνεται. "Λες..;"