Ο δράκος μου θέλει σκότωμα.

Τα φύλλα κουνιώντουσαν όπως κουνιούνται πάντα. Τίποτα το ιδιαίτερο.. Το νερό δεν κυλούσε ανάποδα, και ο ουρανός ήταν το ίδιο βαρετός και αχανής. Τι λέτε παρακαλώ; Μα και φυσικά βαρετός. Ναι τα μεγάλα πράγματα μπορεί να είναι βαρετά, θέλεις να ξέρεις πού αρχίζει και πού τελειώνει κάτι. Πρέπει μόλις μπαίνεις κάπου να βλέπεις ξεκάθαρα από πού θα βγεις. Ποιός ηλίθιος μπαίνει σε σπηλιές χωρίς εναλλακτική έξοδο; Εκτός κι αν έχει το μαρουλόμυαλο του Αλαντίν.
Τέλοσπάντων, δεν θα αναλύσω τώρα ένα τύπο που κάθε που τα έβλεπε σκούρα έτριβε ένα κανάτι και πάντα ως δια μαγείας όλα έτρεχαν απαλά σα καϊμάκι από καταΐφι.

Ναι τι έλεγα

Α ναι.

Όλα τα ίδια. Τα φύλλα κάναν θρόισμ θρόισμ, τα πουλιά τιτιβίου τιτιβίου, τα ζουζούνια τρίκι τρίκι, τα νερά κλαρπτς κλαρπτς, τα ψάρια τίποτα.
Καμία αλλαγή δηλαδή.
Διαγράφωντας ένα μεγάλο κύκλο στον αέρα, ο μεγάλος μάγος αναστέναξε και κοίταξε τα μακρουλά του δάχτυλα που εξείχαν απ’τις σαγιονάρες του. Τα έκανε πάνω-κάτω (χαμογέλασε λιγάκι γιατί ε, πώς να το κάνουμε, είναι αστείο θέαμα να βλέπεις ένα κινούμενο πατούσι με τέτοια αθλιώδη δάχτυλα, ακόμα κι αν είσαι σοφός, με πονηρό χαμόγελο και τρελά μάτια, ασταθής, αναποφάσιστος, λιχούδης, αλλά κατά τ’άλλα άνετος τύπος, ετοιμόλογος και ασπρομάλλης).

Γιατί μάκρυναν τα γένια του; Ε κι αυτό ήταν πια προφανές. Μεγάλωσε ο άτιμος.
«Σκατά ε. Από δω και πέρα πρέπει να προσέχω πού πατάω γιατί θα βρεθώ να κοιτάω στα μάτια τις μυρμηγκοφωλιές. Δεν γίνεται να ‘σαι παρτσακλό με ένα χιλιόμετρο μούσι. Αλλά και τι να κάνω; Είναι ένα στάτους όπως κι αν το δεις.»

Τελοσπάντων κάτι τέτοια σκεφτότανε. Ένα χρόνο μεγαλύτερος. Τίποτα δηλαδή μπροστά σε ένα πλάτανο ή ένα καταρράκτη. Μόνο που και ο πλάτανος τέτοια μοναξιά δεν την φανταζόταν. Είναι λίγο κατάρα να ζεις για πάντα. Κάπως το χάνεις το παιχνίδι. Δεν θα καταλάβεις για πότε θα μείνεις μόνος σου. Είναι πολύ εύκολο πράγμα. Όχι, σε αυτό το σημείο δεν μπαίνουν κουοτέησον μαρκς. Δεν είναι πλάγιος λόγος. Απευθύνομαι σε κάτι έξω από την οθόνη. Νομίζω δηλαδή. Δεν απευθύνομαι σε κάτι συγκεκριμένο. Απλά σίγουρα όχι στο μάγο.

Δεν πρόκειται να κάνω παραμύθι!

Δεν κάνω παραμύθια, σκοτώνονται όλοι εμφανώς στο πρώτο τράβελλινγκ. Μετά κάνω ένα γκρο πλαν σε κανα τρομακτικό χέρι και στη συνέχεια ακούγονται γατιά και μωρά. Δεν είμαι καλή στα παραμύθια. Όχι λόγω ντάρκνες και ηλίθιων δικαιολογιών, απλά θέλω να τελειώνουν όλα γρήγορα να πάμε σπίτια μας να ησυχάσουμε να κοιμηθούμε να σηκωθούμε να τρέξουμε να γκρινιάξουμε να τελειώνουμε με αυτή την ιστορία. Να φτάσουμε στο δράμα γρήγορα για να λυθεί ο μύθος και να επέλθει η ηρεμία.

Δεν με νοιάζει τίποτα, αλήθεια στο λέω. Δεν ξέρω γιατί. Αποφασίζω να μην κλειστώ κάπου, αλλά δεν βγαίνω παραέξω κιόλας. Αλλά ούτε και κλειδώνω. Είμαι έτοιμη, είμαι έτοιμη! Θα δεχτώ την ηρεμία όπως μου την πλασάρει ο οποιοσδήποτε. Θέλω λίγη βοήθεια από κάποιον, τίποτα παραπάνω. Θέλω λίγη ηρεμία. Αν βρεις καμιά να περπατάει σε οχτάρια ψιλοζαλισμένη, πιάστη και φέρτη μου και γω δεν θα ξαναγκρινιάξω.

Ας μου πει κάποιος τι πρέπει να κάνω γιατί το ζάρι δεν βοηθάει καθόλου, τσάμπα λεφτά δηλαδή.

Θεέ μου βασίζομαι σε ένα ζάρι! Τραγικό ε.

Μη γελάς! Αχ μη γελάς γιατί δεν κάνω πλάκα. Σοβαρολογώ. Ρε δεν είναι αστεία πράματα αυτά, σε καταδιώκουν και σε ακολουθούν παντού και άντε μετά να τους εξηγήσεις «Ρε παιδιά εγώ ένα τσιγαράκι έκανα..»

Μη μου πεις πως στο έκανα εγώ αυτό;;

Εντάξει δεν χρειάζεται να μου πεις. Μόνο μη γελάς, γιατί δεν είναι αστείο. Είναι κάτι άλλο, αβάσταχτο και ανυπόφορο. Κάτι μπλε. Κάτι βαθύ και ερεβώδες.


«Ω σκατά δεν θα ξαναβάλω μπροστά το 1. Είμαι στην Τρίτη Σκάλα. Εντ ιτς οφίσιαλ»


Ε εσύ. Το έγραψα. Αν είναι θα το δεις αύριο. Αλλιώς δεν θα το δεις καθόλου. Δεν μπορώ να αποφασίσω, ξέρεις. Οι μάγοι είναι περίεργοι τύποι. Τους λες "μισό έρχομαι να πάρω το μπουφάν μου.." και 1 λεπτό μετά βρίσκονται να κοιμούνται βαθιά σε ένα ξερό έδαφος πολύ πιο μακριά από κει που στέκεσαι εσύ.

Α και πού ΄σαι. Μείνε λίγο. Στην αρχή το έλεγα "ύποπτο σκοτάδι" αλλά τώρα πια δεν είμαι τόσο σίγουρη. Είναι ωραίο.

Two hands.

Ένα βίντεο που έφτιαξα.