Μιλάμε για ζημιά. Για εκείνη. Εκείνη.Αυτή.
Ήταν τραγικό το πόσο τρομακτικό ήταν από μεγάλο ύψος. Άνοιξε τα μάτια και βρισκόταν σε ένα μεγάλο τετράγωνο, κάπως σκληρό, ενώ από κάτω περνούσαν ασταμάτητα κόκκινα κτίρια, το ένα μετά το άλλο. Γύρω στα 435 μέχρι εκείνη τη στιγμή, γιατί μετά το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί ήταν το πόσο δυνατά κρατιέται από το πλακάκι. Το μεγάλο τετράγωνο που για τα νύχια της δεν έμοιαζε πια τόσο σκληρό. Τα έμπηξε μέσα βαθιά, γιατί μόνο με κάλτσες δεν κρατάς ισορροπία.
Όχι, δεν είναι καθόλου παρανοϊκό.Σαφέστατα το να μπορείς να αναποδογυρίζεις χωρίς να σου τρέχουν σάλια είναι κάτι ανυπόστατο, τουλάχιστον μέχρι τότε. Σκέψου πως αν ήσουν σε ένα κάστρο και πετούσες δεξιά-αριστερά σε ένα μεγάλο φτερωτό γουρούνι έχοντας τον πατέρα σου να πετάει πιο πίσω πάνω σε ένα άλλο ηλίθιο χοίρο, κρατώντας ένα μαχαίρι και γελώντας σπασμωδικά, ίσως τότε ξανασκεφτόσουν και αναθεωρούσες σχεδόν τα πάντα. Ο ουρανός πάντα κόκκινος ή μωβ, σιχαίνεσαι το μωβ! Αυτή είναι η ουσία όμως. Κυνηγητό σε ένα ανελέητο μέρος, σε ένα μη-καθησυχαστικό περιβάλλον, όλα συνταγμένα με μια αρρωστημένη αρμονία που κάνει το μυαλό σου να γυρίζει σε κύκλους και δεκατριάχρονα τετράγωνα.
Όλα έχουν νόημα όμως. Ακόμα και το μικρό γαλάζιο πράγμα που κάθεται πάνω σε γυαλιστερές επιφάνειες και τρίβει την κοιλιά του ενώ σε κοιτάει με γουρλωμένα μάτια, όλο παράπονο.Ακούγονται ακατανόητα, αλλά δεν είναι. Θα στο εξηγήσω αλλιώς. Θες εικόνα; Ένα μεγάαααλο δέντρο με πράσινο χώμα και μεγάλες πέτρες τριγύρω, και μυρίζει στάχτη και βαναυσότητα παραληρηματικών προσβολών. Ξέρεις πόσο άσχημο είναι αυτό; Πολλές κακές λέξεις μαζί. Και όταν λέω κακές, εννοώ βγαλμένες από πύρινα στόματα. Σοβαρά! Υπάρχουν στόματα που φλέγονται από τα μέσα τους, και φαίνεται γιατί οι άνθρωποι που τα κατέχουν, έχουν κόκκινα μάγουλα. Ξέρεις πόσα πράγματα έχει να σου πει κάποιος με κόκκινα μάγουλα; Αν ξεκινήσει να μιλάει, θα καταλήξεις σε μια γωνιά κλαίγοντας. Δεν θα σταματήσει ποτέ. Αλλά αυτή η φλόγα δεν σβήνει όση ώρα κι αν κρατήσεις ανοιχτό το στόμα σου.
Ήταν τραγικό το πόσο τρομακτικό ήταν από μεγάλο ύψος. Άνοιξε τα μάτια και βρισκόταν σε ένα μεγάλο τετράγωνο, κάπως σκληρό, ενώ από κάτω περνούσαν ασταμάτητα κόκκινα κτίρια, το ένα μετά το άλλο. Γύρω στα 435 μέχρι εκείνη τη στιγμή, γιατί μετά το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί ήταν το πόσο δυνατά κρατιέται από το πλακάκι. Το μεγάλο τετράγωνο που για τα νύχια της δεν έμοιαζε πια τόσο σκληρό. Τα έμπηξε μέσα βαθιά, γιατί μόνο με κάλτσες δεν κρατάς ισορροπία.
Όχι, δεν είναι καθόλου παρανοϊκό.Σαφέστατα το να μπορείς να αναποδογυρίζεις χωρίς να σου τρέχουν σάλια είναι κάτι ανυπόστατο, τουλάχιστον μέχρι τότε. Σκέψου πως αν ήσουν σε ένα κάστρο και πετούσες δεξιά-αριστερά σε ένα μεγάλο φτερωτό γουρούνι έχοντας τον πατέρα σου να πετάει πιο πίσω πάνω σε ένα άλλο ηλίθιο χοίρο, κρατώντας ένα μαχαίρι και γελώντας σπασμωδικά, ίσως τότε ξανασκεφτόσουν και αναθεωρούσες σχεδόν τα πάντα. Ο ουρανός πάντα κόκκινος ή μωβ, σιχαίνεσαι το μωβ! Αυτή είναι η ουσία όμως. Κυνηγητό σε ένα ανελέητο μέρος, σε ένα μη-καθησυχαστικό περιβάλλον, όλα συνταγμένα με μια αρρωστημένη αρμονία που κάνει το μυαλό σου να γυρίζει σε κύκλους και δεκατριάχρονα τετράγωνα.
Όλα έχουν νόημα όμως. Ακόμα και το μικρό γαλάζιο πράγμα που κάθεται πάνω σε γυαλιστερές επιφάνειες και τρίβει την κοιλιά του ενώ σε κοιτάει με γουρλωμένα μάτια, όλο παράπονο.Ακούγονται ακατανόητα, αλλά δεν είναι. Θα στο εξηγήσω αλλιώς. Θες εικόνα; Ένα μεγάαααλο δέντρο με πράσινο χώμα και μεγάλες πέτρες τριγύρω, και μυρίζει στάχτη και βαναυσότητα παραληρηματικών προσβολών. Ξέρεις πόσο άσχημο είναι αυτό; Πολλές κακές λέξεις μαζί. Και όταν λέω κακές, εννοώ βγαλμένες από πύρινα στόματα. Σοβαρά! Υπάρχουν στόματα που φλέγονται από τα μέσα τους, και φαίνεται γιατί οι άνθρωποι που τα κατέχουν, έχουν κόκκινα μάγουλα. Ξέρεις πόσα πράγματα έχει να σου πει κάποιος με κόκκινα μάγουλα; Αν ξεκινήσει να μιλάει, θα καταλήξεις σε μια γωνιά κλαίγοντας. Δεν θα σταματήσει ποτέ. Αλλά αυτή η φλόγα δεν σβήνει όση ώρα κι αν κρατήσεις ανοιχτό το στόμα σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου