Ένας απλός παρατηρητής φόβων κουβαλάει μαζί του μια μικρή τσάντα με τα εργαλεία του. Ένα λεπτό μπλοκ (για να γυρνούν εύκολα οι σελίδες), ένα μολύβι μεσαίου μεγέθους με μόνιμα σπασμένη μύτη, ένα βαρίδι, ένα ζάρι και μια μάλλινη κουβέρτα στην οποία ζουν περίπου δύο πολιτείες ακάρεων οι οποίες δεν έχουν βρει ακόμα τρόπο να επικοινωνούν μεταξύ τους. Πιθανότατα δεν γνωρίζουν καν η μια την ύπαρξη της άλλης.
Ο παρατηρητής απλώνει την κουβέρτα χωρίς να φοβάται τίποτα, κάθεται και περιμένει. Καταγράφει κάθε πιθανό φόβο που κρέμεται από περαστικά μάτια και νευρικά δάχτυλα. Καταγράφει φόβους που τρώνε παγωτό πάνω στους ώμους παιδιών, φόβους που έχουν γραπωθεί στα καπό των αυτοκινήτων, φόβους μπλεγμένους μέσα σε μαλλιά γέρων που βλέπουν το τέλος τους να τους αγγίζει το χέρι διακριτικά. Καταγράφει φόβους που ζυγίζουν λιγότερο απ'το βαρίδι του.
Μικρά αποσπάσματα (με το φόβο να ακουστούν πολύ ελαφριά και ασαφή).
Ένας μικρός άνθρωπος κάθεται κάτω από μια λάμπα. Προσωρινά δεν έχει φόβους, εκτός από έναν, ο οποίος λάμπει παντοτινά.
Μια οροσειρά βουνών φοβάται το σκοτάδι. Ευτυχώς στο κοντινό χωριό πάντα κάποιος ξεχνάει ένα μικρό φως αναμμένο.
Μια ίσια γραμμή και μια κατσαρή δε μπορούν ποτέ να συμφωνήσουν την κοινή τους πορεία. Φοβούνται και οι δύο πως οι δρόμοι τους θα χωρίζουν σύντομα αλλά δε συζητούν γι'αυτό.
Ένας νεαρός καρχαρίας φοβάται πως δεν θα ξέρει πώς να κολυμπήσει όταν έρθει η ώρα.
Το συναισθηματικό διάγραμμα ενός ανθρώπου χωρίς ψυχραιμία μοιάζει με αχτένιστους λόφους που βουτάνε και υψώνονται απότομα. Υπάρχει φόβος πτώσης.
Οι αντίχειρες φοβούνται τα υπόλοιπα δάχτυλα λόγω συμπλέγματος κατωτερότητας (σε θέση).
Ο παρατηρητής φοβάται κατά καιρούς πως θα τελειώσει το μπλοκ ή το μολύβι ή και τα δύο αλλά αυτό δεν το έχει σημειώσει ακόμα.
Και υπάρχει και ο φόβος του τέλους. Ενός τέλους γενικότερα.
Ο παρατηρητής απλώνει την κουβέρτα χωρίς να φοβάται τίποτα, κάθεται και περιμένει. Καταγράφει κάθε πιθανό φόβο που κρέμεται από περαστικά μάτια και νευρικά δάχτυλα. Καταγράφει φόβους που τρώνε παγωτό πάνω στους ώμους παιδιών, φόβους που έχουν γραπωθεί στα καπό των αυτοκινήτων, φόβους μπλεγμένους μέσα σε μαλλιά γέρων που βλέπουν το τέλος τους να τους αγγίζει το χέρι διακριτικά. Καταγράφει φόβους που ζυγίζουν λιγότερο απ'το βαρίδι του.
Μικρά αποσπάσματα (με το φόβο να ακουστούν πολύ ελαφριά και ασαφή).
Ένας μικρός άνθρωπος κάθεται κάτω από μια λάμπα. Προσωρινά δεν έχει φόβους, εκτός από έναν, ο οποίος λάμπει παντοτινά.
Μια οροσειρά βουνών φοβάται το σκοτάδι. Ευτυχώς στο κοντινό χωριό πάντα κάποιος ξεχνάει ένα μικρό φως αναμμένο.
Μια ίσια γραμμή και μια κατσαρή δε μπορούν ποτέ να συμφωνήσουν την κοινή τους πορεία. Φοβούνται και οι δύο πως οι δρόμοι τους θα χωρίζουν σύντομα αλλά δε συζητούν γι'αυτό.
Ένας νεαρός καρχαρίας φοβάται πως δεν θα ξέρει πώς να κολυμπήσει όταν έρθει η ώρα.
Το συναισθηματικό διάγραμμα ενός ανθρώπου χωρίς ψυχραιμία μοιάζει με αχτένιστους λόφους που βουτάνε και υψώνονται απότομα. Υπάρχει φόβος πτώσης.
Οι αντίχειρες φοβούνται τα υπόλοιπα δάχτυλα λόγω συμπλέγματος κατωτερότητας (σε θέση).
Ο παρατηρητής φοβάται κατά καιρούς πως θα τελειώσει το μπλοκ ή το μολύβι ή και τα δύο αλλά αυτό δεν το έχει σημειώσει ακόμα.
Και υπάρχει και ο φόβος του τέλους. Ενός τέλους γενικότερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου