Ανάμεσα στις διαθέσεις και τις προθέσεις που στέκονται όρθιες και σοβαρές σαν υπάκουοι σκύλοι, ανάμεσα σε όλες τις προσδοκίες και τους φόβους που παίζουν τα δάχτυλά τους ανήσυχα, ανάμεσα στις απαιτήσεις που προσπαθούν να κρύψουν το τράνταγμα στα ανυπόμονα γόνατά τους, ανάμεσα στις απλωμένες αγωνίες που στεγνώνουν σα σεντόνια κρεμασμένα από μπαλκόνια, υπάρχει ένα μικρό χρονικό περιθώριο το οποίο μου επιτρέπει, αν είμαι τυχερή, να αναρωτηθώ αν υπάρχει κάποιο άλλο μέρος που θα προτιμούσα να είμαι.
Γιατί είναι πολύ εύκολο να ετικετάρεις τα μπουκαλάκια σου και μετά να τα τακτοποιείς στο ράφι και τελικά να μην πουλάς ποτέ τίποτα και να μην αγοράζει κανείς ποτέ τίποτα. Όμορφα αριθμημένα μπουκαλάκια, καλά κρυμμένα από τη σκόνη κι από κάθε ανθρώπινο μάτι.
Και γιατί είναι και η συνήθεια και η συχνότητα που κάθονται κάπου εκεί ανάμεσα και κοιτάνε με τα φρύδια ήρεμα και ευθυγραμμισμένα σα γραμμές τετραδίου και με τρομάζουν.
Και γιατί έχω την αίσθηση πως με μετράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου