Starsailor

Έκριναν όλοι πως εγώ ήμουν ο κατάλληλος για το ταξίδι. Δεν θα είχα μαζί μου ούτε καν μια δοκιμαστική μαϊμού. Ούτε ένα γκόλντεν ριτρήβερ! 

Η λέξη ριτρήβερ μου αρέσει πολύ γιατί με κάνει να νιώθω πως είμαι σε έναν αγρό από καλαμπόκια και ο ήλιος με κοιτάζει στα μάτια και γω έχω ένα μπούμερανγκ και το πετάω και αυτό για κάποιο λόγο κάνει μια αργή και απαλή πορεία κατά τη διάρκεια της οποίας εγώ προλαβαίνω να κλείσω τα μάτια μου και να χαμογελάσω και όταν τα έχω ανοίξει το μπούμερανγκ είναι αρκετά κοντά και δεν έχω παρά να απλώσω το χέρι μου και να το πιάσω. Όλα γίνονται σε σλόου μόσιον και δεν υπάρχει κανένας πολύτως κίνδυνος ατυχήματος. Και τα καλαμπόκια χορεύουν μεθοδικά τριγύρω μας και τα μαλλιά μου γυαλίζουν και ίσως στον αέρα να περιφέρονται μικρές μέλισσες και κουνούπια. Τι ωραία που είναι η λέξη ριτρήβερ.

Είχα δύο μέρες προετοιμασίας για το ταξίδι. Δεν έκανα τίποτα άλλο πέρα απ'το να κοιμάμαι στον καναπέ με ανοιχτή την τηλεόραση. Ήμουν ένα αίσχος ανθρώπου. Με λαδωμένα μαλλιά και μαύρες πατούσες, κρεμόμουν απ΄τον καναπέ σαν σταφύλλι από πέργκολα. Ακόμα και κάτι τηλεφωνήματα, τα απέρριψα λέγοντας πως "θα τα πούμε όταν επιστρέψω". Μερικές φορές οι άνθρωποι θέλουν να σε αποχαιρετίσουν μόνο και μόνο για να σιγουρευτούν πως φεύγεις.

Πριν φύγω καθάρισα λίγο και πέταξα όλα τα κουτιά πίτσας (μερικά είχαν κλείσει μήνα εκεί μέσα) και τακτοποίησα και τα ρούχα προσπαθώντας να θυμηθώ αν μου είπαν να πάρω τίποτα μαζί μου. Βέβαια κοτζάμ αστρόπλοιο, δεν θα είχαν μια αλλαξιά σώβρακα; Και ούτως ή άλλως είμαι μαθημένος να φοράω το ίδιο σώβρακο για τρεις και τέσσερις μέρες, θα μπορούσα να μεταφέρω τις συνήθειές μου στο διάστημα, αν μη τι άλλο.

Η αλήθεια είναι πως δεν σκόπευα να αλλάξω τις συνήθειές μου.

Ούτε οδοντόβουρτσα δεν πήρα. 

Είχα βαρεθεί λίγο τα προληπτικά τεστ αλλά είναι για το καλό μου. Βέβαια αν είχα ένα γκόλντεν ριτρήβερ μαζί μου, θα με φρόντιζε αν πάθαινα κάτι. Θα έσκουζε σαν αυτά τα ωραία παχιά σκυλιά των Εσκιμώων που κλείνουν και τα μάτια όταν βγάζουν φωνές. Βάζω στοίχημα πως ο δικός μου σκύλος θα ακουγόταν σε όλο το γαλαξία επειδή η στεναχώρια του θα ξεπερνούσε το πρόβλημα που έχει ο ήχος με την απουσία οξυγόνου.

Η αρματωσιά μου ήταν τρομερά φαφλατάδικη αλλά σκέφτομαι πως όλα αυτά χρειάζονται για να υπάρχουν. Με κάθισαν μέσα και με έδεσαν καλά και τότε ένιωσα τη μοναξιά μου γιατί το σκάφος μου είχε μόνο μια θέση. Από τον πύργο ελέγχου ακούστηκε ένα παράσιτο και έπειτα ο ήχος καθάρισε υπέροχα και σε λίγο ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση και γω το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ είναι αν υπάρχουν δαχτυλιές στα τζάμια του σκάφους μου για να μην νιώθω τόσο μόνος.

Και δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω τη σκέψη μου και ένιωσα τη μούρη μου να τραβιέται προς τα κάτω με δύναμη χιλίων τζι αλλά τα κόκκαλά μου να τρέχουν προς τα πάνω με την επιμονή μιας ψυχής ετοιμοθάνατου ανθρώπου και ήθελα να φωνάξω πως διαλύομαι αλλά δεν πρόλαβα καλά καλά να σκεφτώ τη λέξη διαλύομαι και ήμουν πολλά μέτρα μακριά απ΄το έδαφος.

Θυμάσαι καθόλου την απογείωση ενός αεροπλάνου; Αυτή την ωραία επιτάχυνση που κάνει λίγο πριν φωνάξει ο πιλότος "κοίτα, κοίτα, χωρίς ρόδες!" και νιώθεις μια γλυκιά πλακωμάρα στο στήθος που σε κάνει να σκέφτεσαι πως έτσι πρέπει να νιώθει ένα μωρό όταν γεννιέται; 

Ε αυτό δεν είναι τίποτα φίλε. Τίποτα. 

Η δική μου απογείωση είναι σαν να προσπαθείς να μαζέψεις τα μια παρέα δεκάχρονων όταν οι μαμάδες τους τα αμολάνε μέσα σε ένα κατάστημα πολεμικών παιχνιδιών. Σαν να προσπαθείς να πιάσεις ταυτόχρονα 100 μπαλόνια με ίλιον που ξέφυγαν απ'τα απρόσεχτα χέρια ενός μπαλονά. Δε γίνεται.

Κάποια στιγμή το σήμα χάθηκε και οι οδηγίες σταμάτησαν και κει το αίμα μου έγινε πηκτό μαύρο απ΄το φόβο αλλά μέσα σε λίγα λεπτά οι φωνές επανήλθαν και κατάλαβα πως όλα ήταν οκ, ακόμα και χωρίς γκόλντεν ριτρήβερ, και μπορούσα να ξελυθώ και να σουλατσάρω.

Χαχα. Απουσία βαρύτητας χαχα. Πεινάω. 

Αυτές ήταν οι ντροπιαστικές σκέψεις που έκανα μόλις ελευθερώθηκα απ'τη θέση μου. Πως δεν ζυγίζω τίποτα και πως πεινάω. Πόσο με απογοητεύω καμιά φορά. Είναι σαν να λέει κάποιος "τι είναι ο άνθρωπος" και κάποιος κακοπροαίρετος κυνικός μπάσταρδος να πετάγεται "70% νερό και 30% σάρκα και άλλες μαλακίες".

Πραγματικά θα μπορούσαν λίγο να συμμαζέψουν εκεί μέσα πάντως, τόσα καλώδια και σωλήνες και κουμπιά παρατημένα από δω κι από κει, πού πήγε η μινιμαλιστική οπτική των σχεδιαστών;

Το πρώτο πράγμα που έκανα μόλις άρχισα να αιωρούμαι μέσα στο σκάφος, ήταν μια κωλοτούμπα. Νομίζω όλοι κάνουν μια κωλοτούμπα σε αυτό το στάδιο. Και έπειτα άρχισα να ξεντύνομαι και πήγα να κατουρήσω. 

Το κατούρημα ήταν μια φανταστική εμπειρία. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ποτέ πόσο κατουράω. Μπορούσα να φωνάξω ΔΕΙΤΕ, ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΝ ΝΑ ΠΛΥΝΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ αλλά δεν το ρίσκαρα σε περίπτωση που υπήρχε μια κάμερα ανοιχτή και γινόμουν ρεζίλι παγκοσμίως. Επίσης αν υπήρχε κάμερα τότε κάποιοι άνθρωποι μόλις είδαν το πουλί μου.

Κάποια στιγμή μου είπαν πως θα τα πούμε πάλι την τάδε ώρα και έκλεισε η σύνδεση και ήμουν μόνος μέσα σε ένα άσπρο σκάφος χωρίς βαρύτητα και χωρίς σκύλο. Γιατί δεν πήρα ποτέ σκύλο άραγε;;

Πήγα κοντά σε ένα παράθυρο και έκατσα αφού δέθηκα και κοίταξα έξω. Κοίταξα έξω πολλή ώρα.

Στα μαθηματικά όταν λες πολλή ώρα πρέπει να δώσεις και ένα νούμερο. Εγώ δεν έχω νούμερα οπότε ας πούμε πως έκατσα μέχρι να ξανανιώσω πως κατουριέμαι.

Επανήλθε και η σύνδεση και κάναμε κάτι μετρήσεις και για να μη σας κουράζω έπρεπε να περιμένω μέχρι την επόμενη μέρα για να έχω ικανοποιητικά ποσοστά οπότε είχα ώρα να ξεκουραστώ. Επέστρεψα στο τζάμι μου και συνέχισα να βλέπω έξω.

Είναι τρομακτικό να βλέπεις μια μικρή γη και να την συγκρίνεις με την παλάμη σου. Όλοι οι άνθρωποι που έχουν ζήσει, που έχουν πεθάνει, που έχουν κάνει επαναστάσεις και πολέμους και εξερευνήσεις και όλοι οι άνθρωποι που σε έχουν πονέσει και σε έχουν κάνει να γελάσεις και να απορήσεις, όλοι αυτοί οι άνθρωποι βρέθηκαν ή βρίσκονται πάνω σε αυτή τη μικρή μπάλα.

Η οποία δίπλα της έχει άλλες μπάλες. Και πιο δίπλα άλλες.

Δεν είχα ιδέα τι ώρα ήταν, πραγματικά, άλλα ένιωσα μια νύστα τεράστια (όχι όπως η γη) και έπεσα για ύπνο. 

Πρέπει να κοιμήθηκα για μια ώρα. Επέστρεψα στο παράθυρο και ακούμπησα πάνω στο κρύο τζάμι το μέτωπό μου νιώθοντας μια ανακούφιση λες και ήμουν ένα διψασμένο ζώο που μόλις βρήκε μια ρωγμή ποταμού.

Πόσα δεν έχω πει και πρέπει να επιστρέψω για να τα πω. Αδικία.

Στην πραγματικότητα ήθελα να μιλήσω σε κάποιον γιατί ήταν λες και με όλα τα χάπια που με μπούκωσαν, με γέμισαν και σκέψεις.

Έκανα ένα ζεστό χααα στο τζάμι και ύστερα έγραψα με το δείκτη μου We landed on the moon και σκέφτηκα τι να κάνει εκείνος ο κακομοίρης που δεν του πέτυχαν τα έητμπωλλς και κοίτα ρε κάτι προβλήματα που έχουν οι άνθρωποι ε.

Οι μέρες περνούσαν δίπλα σε εκείνο το παράθυρο. Κάτω από το τζάμι είχε μια φαρδιά επιφάνεια άσπρου πλαστικού, κάπως κατηφορική, ιδανική για να στηρίζω τον αγκώνα μου και ύστερα το κεφάλι μου και να κοιτάω έξω.

Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο. Μόνο αυτό το παράθυρο και τις ώρες που κοιτούσα απ'έξω. Μερικές φορές σκεφτόμουν πως ο άνθρωπος, όταν δεν σκέφτεται τίποτα, τότε είναι που τον παίρνει ο ύπνος. Αυτή η μαγική στιγμή που ξεχνάς να σκεφτείς είναι η στιγμή που αποκοιμιέσαι. Τώρα έμαθα πως όταν δεν σκέφτεσαι τίποτα, μπορεί και να βρίσκεσαι στο φεγγάρι.

Η ζωή μου στο διάστημα ήταν όπως ακριβώς και η ζωή μου στη γη: μοναχική και βαρετή. Και κάπως πιο λιτοδίαιτη.

Γυρνώντας (έκατσα δύο μήνες και είκοσι μέρες εκεί πάνω), ήμουν εμφανώς πιο ελαφρύς και πιο καταβεβλημένος. Η αμοιβή μου ήταν καλή αλλά δεν με ένοιαζε γιατί είχα ένα καταπληκτικό καναπέ και μια καταπληκτική κατάθλιψη. Και φυσικά μια αντι-όρεξη για τα πάντα.

Και, όπως το περίμενα, μόλις πάτησα το πόδι μου σπίτι, με τάραξαν στα τηλέφωνα. Μερικές φορές οι άνθρωποι θέλουν να σε καλωσορίσουν για να σιγουρευτούν πως όντως γύρισες.

Από τότε καμιά φορά κουκουλώνομαι κάτω απ'τα βαριά μαξιλάρια και τα σκεπάσματά μου και εύχομαι να μπορούσα να διακτινιστώ σε εκείνο το παράθυρο για να μπορώ να μην κοιμάμαι και ταυτόχρονα να μη σκέφτομαι τίποτα. 

Τα πήγαινα πολύ καλά, μέχρι που κάποια στιγμή με τέσταραν. Αυτό το ταξίδι ήταν όλο μια δοκιμασία.

Και είχα μάθει να αποκολλούμαι από τα πάντα αλλά τώρα είναι κομμάτι δύσκολο και αυτό φάνηκε γιατί πάτωσα.







Τι; Περιμένατε καμιά περιέτεια με εξωγήινους και αδρεναλίνη; Με μηχανικές βλάβες και απρόοπτα;; Κακώς.

Αυτή είναι η ιστορία του να μαθαίνεις πως άλλαξες ενώ δεν είχες ιδέα. Δεν είχες ιδέα!