Ας φανταστούμε πως εδώ βρίσκεται ένα φύλλο λεύκας που συλλέχθηκε στις έξι του Μάη, μεταξύ δώδεκα και μια το μεσημέρι.

Γιατί όχι;;

Κάνω κάτι σκέψεις καμιά φορά.

Κάθε που βλέπω μια ταινία, σκέφτομαι τι μπορεί να έκανα εγώ τη στιγμή που γυριζόταν ένα πλάνο. Θα ήθελα να υπήρχε ένα μικρό παράθυρο στην κάτω αριστερή γωνία της οθόνης που να δείχνει το τι έκανα εγώ κατά τη διάρκεια της εκάστοτε σκηνής. Υπό αυτή την έννοια, κάθε ταινία αποθανατίζει στιγμές μου, απλά τυχαίνει να βρίσκεται σε άλλο μέρος, με άλλα άτομα κάθε φορά. Αλλά ξέρω πως όλες οι ταινίες που γυρίστηκαν μετά το ’89 αποθανατίζουν στιγμές μου. Απλά λείπω εγώ. Θα μπορούσα να μη λείπω.

Αναρωτιέμαι σε πόσα άλμπουμ βρίσκομαι χωρίς να το ξέρω. Βγάζουν φωτογραφίες και τυχαίνει να περπατάω από πίσω και κατα λάθος βρίσκομαι και γω στο πλάνο. Σε πόσες περιοχές να ‘χω ταξιδέψει άραγε; Πόσα σόγια με έχουν δει χωρίς να το ξέρω; Σε πόσα κακόγουστα άλμπουμ να βρίσκομαι; Και με τι είδους ξινισμένη μούρη; Και πού κοιτάω; Αν μάζευα σε ένα δωμάτιο όλους τους κομπάρσους που υπάρχουν στις δικές μου φωτογραφίες, και τους έδειχνα πού βρέθηκαν χωρίς να το θέλουν, θα τρόμαζαν; Θα μπορούσα να θυμηθώ κάποιον που λιάζεται σε μια παραλία μαζί μου από φωτογραφία του 2003, αν τον έβλεπα στον δρόμο;

Τι κάνουν τα ζαχαροπλαστεία όλες αυτές τις τούρτες που μαραζώνουν στα ψυγεία; Είναι πολύ όμορφες και περίτεχνα στολισμένες αλλά δεν νομίζω να έχουν τόσοι άνθρωποι τα γενέθλιά τους για να τις πουλήσουν όλες. Εγώ θα στεναχωριόμουν να πετάξω μια τούρτα που δεν παίρνει κανείς, ακόμα κι αν είχε χαλάσει. Γιατί θα είχα βάλει λίγο ψυχή για να την κάνω. Ίσως γι’αυτό οι ζαχαροπλάστες να είναι τεράστιοι, γιατί λυπούνται τις δημιουργίες που μένουν αφάγωτες και παραπονεμένες, και τις τρώνε με το ζόρι τα βράδια. Τώρα είμαι σίγουρη πως την επόμενη φορά που θα δω τον ζαχαροπλάστη στο Ατενέ, θα τον φανταστώ να κάθεται σε μια σκοτεινή κουζίνα και να κλαίει απ’τα πολλά γλυκά και να μπουκώνεται και να κλαίει και να γεμίζει τις τούρτες με μύξες.

Αναρωτιέμαι τι θα έκανε ένα πουλί αν του έβγαζες τα φτερά και του έδινες χέρια. Θα σάλταρε κάπως. Θα περπατούσε σέρνοντας τα χέρια του και θα άραζε στις γωνίες των μαγαζιών και θα ήταν τραγικά άνευρο. Ή μπορεί να φλίπαρε και να έπιανε τα πάντα. Σκέψου όλα τα περιστέρια στο Σύνταγμα να δίνουν χειραψίες το ένα στο άλλο. Θα ήταν καταστροφικά αστείο. Αν ήμουν περιστέρι και μου έδιναν χέρια, το πρώτο πράγμα που θα έκανα θα ήταν να τραβήξω τις τρίχες του ποδιού εκείνου του άπλυτου τύπου που δουλεύει κοντά στη Βουλή, νομίζω σε εκείνο το ανθοπωλείο, και κλωτσάει συνέχεια τα περιστέρια. Και , σκέψου,  είμαι η πρώτη που θα γινόταν μέλος στην εκστρατεία ΤΟ ΜΠΟΥΛΟ, ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ, ΔΕ ΣΑΣ ΣΥΜΠΑΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΑ. Απλά για να ξέρεις πόσο πολύ μισώ αυτόν τον τύπο.

Τι θα πάθαινα αν μου έβγαζαν τα χέρια και μου έδιναν φτερά; Δεν νομίζω πως θα μπορούσα να σηκώσω το σώμα μου, και αν μπορούσα, τα πόδια μου θα κρέμονταν άβολα και θα έπρεπε να πετάω σταυροπόδι. Θα ήθελα να πετάξω μέχρι ένα σκοτεινό δάσος. Νομίζω αυτό το θέλω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Θέλω να πετάξω πιο ψηλά από οτιδήποτε ψηλό στη ζωή μου. Να δω τα πάντα από πάνω, να αγγίξω τις κορυφές τους και να τα αξιολογήσω. Νομίζω πως τα ψηλά πράγματα τα φτιάχνουν πολύ πρόχειρα γιατί κανείς δεν μπορεί να δει τις κορυφές τους και να τις κρίνει. Υπάρχει ένα «δε γαμιέται» στη στιγμή που ο ποιών φτάνει στην κορυφή της δημιουργίας του. Κάπως σαν να έχει σιχτιρίσει και τα παρατάει. Μπορεί στα πιο ψηλά κτίρια να βρεις εργαλεία που έχουν παρατήσει. Μπορεί να μην σκέφτηκαν καν να τα μαζέψουν. Μπορεί να τα άφησαν επίτηδες για να τα βρω εγώ.

Μια φορά είχα πάει σε μια έκθεση φωτογραφίας, και είχε τόσο κόσμο και ζέστη που με έπιασε δύσπνοια και άρχισα να σπρώχνω γρήγορα για να βγω έξω. Αυτό που νιώθεις πως ο αέρας δεν πηγαίνει κάτω. Πως το μάους σενσιτίβιτυ είναι τέρμα δεξιά και δεν μπορείς να ελέγξεις το πού κοιτάς.

Βγήκα έξω σε μια μικρή αυλή που πρέπει να είναι το πιο βρώμικο μέρος του κόσμου μετά την κουζίνα μου. Δεν νομίζω να είχε προσέξει κανείς πως το μέρος είχε και αυλή. Ήταν πολύ κρυμμένη και παρακμιακή. Κάθισα σε ένα πεζούλι δίπλα σε κάτι φυτά και κοιτούσα τα παπούτσια μου για να ηρεμήσω. Είδα πως στο τελευταίο πλακάκι της αυλής, εκεί που ξεκινούσε η γλάστρα, υπήρχε μια μικρή ρωγμή. Πήγα κοντά και άρχισα να το τσιγγλάω με τα δάχτυλά μου, και τελικά το πλακάκι άρχισε να κουνιέται. Κουνιόταν αρκετά ώστε να το σηκώσω. Με το που το σήκωσα είδα μέσα στο χώμα και το τσιμέντο ένα μικρό χαρτάκι, σχεδόν διαλυμένο, που έγραφε «Μπράβο, τώρα που το είδες, ξανακλείστο.» 

Νομίζω ήταν από τις πιο γλυκόπικρες στιγμές της ζωής μου. Σε ένα κτίριο με μια μικρή ξεχασμένη αυλή, είδα το πιο τελευταίο πλακάκι που δεν θα πρόσεχε ποτέ κανείς, και ασχολήθηκα μαζί του αρκετά για να το αφαιρέσω από τη βάση του, και έτσι βρήκα ένα σημείωμα που είχε γράψει ένας άλλος άνθρωπος κάπου, κάποτε. Και αυτός ο άνθρωπος κατάφερε να με κάνει να νιώσω άσχημα. Μπράβο σου άνθρωπε, τα κατάφερες. :)

Θα ήθελα να έχω μια λίστα με όλα τα πράγματα που μου έχουν αρέσει πολύ από τότε που ξεκίνησα να υπάρχω. Με τα πράγματα που τα έχω κάνει κομμάτι μου και δικά μου. Τραγούδια, στίχους, εικόνες, βλέμματα, μικρά χιούμορ, στιγμές σε ταινίες, στιγμές μέσα σε παρέες, σκέψεις, αποκόμματα, βιβλία, τα πάντα. Μια τεράστια μακρόσυρτη λίστα από όλα αυτά που αν δεν τα είχα γνωρίσει μπορεί να μην ήμουν έτσι. Και ύστερα να την δώσω στον πιο μικρό και νέο άνθρωπο που ξέρω να τη ζήσει κι αυτός να δούμε αν θα γίνει εγώ.  Να δω αν θα σκέφτεται όπως σκέφτομαι και γω. Να δω αν θα αναρωτιέται και θα υπεραναλύει συνέχεια. Να δω αν θα τον καταβροχθίζουν οι συλλογισμοί του, αν θα τον μασουλάνε οι σκέψεις του.

Γιατί κάνω κάτι σκέψεις καμιά φορά. Και όλα τα παραπάνω είναι σκέψεις που κάνω για να αποφύγω αυτές τις σκέψεις, τις ανεπιθύμητες, όπως ακριβώς γυρνάς το κεφάλι σου όταν βλέπεις κάποιον που ξέρεις στον δρόμο αλλά δε θες να του μιλήσεις. Και καλά "δε σας σκέφτομαι σκέψεις, ορκίζομαι πως έγινε κατά λάθος. Απλά έτυχε να σκέφτομαι αλλού εκείνη τη στιγμή. Ναι έτσι έγινε."

Ας φανταστούμε πως εδώ βρίσκεται ένα φύλλο λεύκας που συλλέχθηκε στις έξι του Μάη, μεταξύ δώδεκα και μια το μεσημέρι. Γιατί όχι;;