Hungry work

Τους άκουσα να το λένε. Είμαστε όλοι τελειωμένοι. Είμαστε όλοι άπιστοι και πεινασμένοι, αβαθείς και ασήμαντοι, καταδικασμένοι με χάρτινα θεμέλια που βουλιάζουν και τσαλακώνονται σε ένα ζοφερό παρόν που μοιάζει με μέλλον. Μας έχουν παρατήσει ολομόναχους σε ένα άδειο και αχανές κλουβί. Θα γνωρίσουμε την αποδοκιμασία και η μόνη επιλογή που θα έχουμε θα είναι μια σύντομη βόλτα μπροστά από γυαλιστερές βιτρίνες που τα διαθέτουν όλα και τα προστατεύουν με χοντρό τζάμι, για να νιώθουμε ακόμη πιο ανήμποροι μπροστά στην αφθονία. Γιατί γεννηθήκαμε ζαλισμένοι. Πάντα θα αναμασάμε την τελευταία μας μπουκιά γιατί δε θα βρίσκουμε πουθενά μια φρέσκια. Κολυμπάμε συνέχεια μέσα σε μια θάλασσα τρομοκρατημένων και βρώμικων ανθρώπων που κανείς τους δε μοιάζει ανθρώπινος. Κανείς δε νιώθει καθαρός και ανάλαφρος. Όλοι νιώθουν την ανάγκη να κρυφτούν σε ντιζαϊνάτες τρύπες ή σε σκοτεινές στομφώδεις εκκλησίες που διδάσκουν βιβλία που έγραψαν άλλοι τρομοκρατημένοι και βρώμικοι άνθρωποι, για να έχουν επιχειρήματα και να τροφοδοτούν τις στριγγλιές τους. Μπορείς να διαλέξεις κάποιον για να σώσεις; Ανάμεσα σε όλους αυτούς που τριγυρνάνε γύρω σου σαν εξαθλιωμένες γάτες αλλά σε κοιτάνε αφ'υψηλού λες και ποτέ δεν εξαπάτησαν, λες και ποτέ δεν λερώθηκαν, μπορείς να βρεις κάποιον; Μπορείς να ξεχωρίσεις ποιανού το μαχαίρι γυαλίζει μέσα στην τσέπη του, ενώ προσπαθεί να σου πουλήσει το αθάνατο τέλος, ένα τέλος που θα αστράφτει με λύσσα για να μοιάζει με θρίαμβο; Μπορείς να πάρεις μόνο έναν άνθρωπο μαζί σου;

Μόνο έναν.

Έναν που θα ήθελες να κοιτάς για ώρες για να μπορέσεις, αν κάποτε χρειαστεί, να απαγγείλεις ένα απόσπασμα από το πρόσωπό του. Έναν που μοιάζει να είναι απόλυτα ικανοποιημένος με το πώς εξελίχθηκες και κατέληξες. Έναν που θα μπορούσε να σε φάει μαζί με πατάτες.Έναν που θα φροντίσει κάθε μυστικό σου, που θα το ποτίσει με χιούμορ και θα μπορεί να το κάνει να ανθίσει σε μια βαθιά και βολική γλάστρα. Κάποιον που θα μοιραζόσουν μαζί του το πατζάρι του Τομ Ρόμπινς. Έναν που θα μπορεί να σε διατάξει να είσαι καλύτερος άνθρωπος όταν τα μέσα σου καταρρέουν καταλήγοντας σε ένα απάνθρωπο ψυχολογικό φρεάτιο. Έναν που πλουτίζει τους τρόπους με τους οποίους μπορείς να αγαπήσεις το καθετί, σαν να πρήστηκε περίεργα κάθε κομμάτι της πραγματικότητας, όπως την ήξερες μέχρι τώρα. Κάποιον που χωρίς αυτόν νιώθεις ακρωτηριασμένος. Κάποιον που θα τον σέρβιρες με περηφάνεια ως κυρίως πιάτο σε μια θεότητα. Κάποιον που θα σε έκανε παγανιστή για να μπορέσετε να θυσιαστείτε μαζί πάνω από κάτι κοφτερό και γυαλιστερό όταν όλα γίνουν αρκετά γευστικά και ο μόνος τρόπος να τα γευτείτε θα είναι μια ιεροτελεστία άρνησης της ύπαρξης. Κάποιον που θα έκανε την ιδέα ενός κανονικού θανάτου να μη σε απωθεί τόσο πολύ γιατί θα ξέρεις πως βίωσες μια στιγμή που πολλοί λίγοι έχουν την τύχη και την τιμή να αποκτήσουν ή να κατανοήσουν.

Βρες εγκαίρως αυτόν τον κάποιον και πρόσεξέ τον. Ράψ'τον επάνω στον πλάτη σου για να τον προστατεύσεις, και ύστερα εξύμνησέ τον με ειλικρίνεια και αγάπη. Δεν θα βρεις ποτέ τίποτα πλουσιότερο από αυτό.