marrow

Βρήκα ένα σημείο ανάμεσα στα κόκκαλά σου, μερικοί το λένε μυελό. Δεν ξέρω πώς το βρήκα, μάλλον κατά τύχη. Αλλά αυτό είναι το σπίτι μου από δω και πέρα, ζω μέσα στα κόκκαλά σου και δε θα προτιμούσα να ζω πουθενά αλλού.

Κάθε μέρα σε φροντίζω από μέσα και κάθε μέρα καθαρίζω και μαγειρεύω και δεν πεινάς ποτέ και ποτέ δεν αρρωσταίνεις. Και γω έχω ένα σπίτι, και είναι το πιο καλό σπίτι απ'όλα. Γιατί ζω κάτω από το δέρμα σου.

Και το ξέρω ότι νομίζουν πως εθελοτυφλώ μπροστά στο τέλος μου, τη στιγμή που η εξιλέωσή μου έχει αργήσει τόσο. Και το ξέρω πως φοβούνται και το δικό τους τέλος, όπως άλλωστε το φοβούνται όλοι οι άνθρωποι.

Δεν ξέρουν όμως πως στην πραγματικότητα ακούω τα τύμπανά τους να ηχούν και τις μπότες τους να γρατζουνάνε τη γη με μανία. Δεν ξέρουν πως τους βλέπω από μακριά και πως δε με νοιάζει το πώς και πότε θα φτάσουν.

Δεν ξέρουν πως, ακόμα κι όταν χαμογελάσω για τελευταία φορά, δε θα με πειράζει, γιατί βρήκα ένα μικρό μέρος μέσα στα κόκκαλά σου, κι έζησα εκεί για λίγο καιρό.

Και δε με πειράζει που ήρθαν και με βρήκαν, δε με πειράζει που θα με πάρουν και θα με κρύψουν, δε με νοιάζει που όσο κι αν παρακαλέσεις, δε θα κουνήσουν βλέφαρο. 



Να μη στενοχωρηθείς για πολύ καιρό. Γιατί δεν ξέρουν πως εσύ κάποτε τάισες την πείνα μου.

Τάισες την πείνα μου.

1 σχόλιο:

Dafy είπε...

https://www.youtube.com/watch?v=-9prpAv6kvo

τα κειμενά σου είναι απλά υπέροχα. ^_^