eedeeth

Πώς νιώθεις τώρα που δε σχετίζεσαι με κανέναν και τίποτα; Κι οι καθρέφτες σου σε μισούν; Πώς νιώθεις τώρα που τα κόκκαλά σου είναι αδύναμα κι εύθραστα σα κιμωλίες; Μήπως σου λείπω λιγάκι; Πώς κοιμάσαι;

Τώρα που είσαι γέρος και αποσυνδεδεμένος κι η ζωή σου είναι απόλυτα προστατευμένη, πεινάς; Τρως; Μήπως καμιά φορά σου μολύνω το κεφάλι με σκέψεις; Όχι; Ναι;

Θυμάμαι κάθε λέξη και κάθε πρόταση. Έπρεπε να με είχες καταβροχθίσει εκείνη τη μέρα. Μόνο αυτό ήθελα.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Γιατί γράφεις πάλι?