Δερζ ρουμ φορ μορ.

Ένα μικρό παιδάκι τρέχει στο δρόμο και πέφτει στο τσιμέντο και αυτό του χαμογελάει και το παιδάκι τρομάζει και καθώς προσπαθεί να ουρλιάξει το τσιμέντο το καταπίνει και το παιδάκι πέφτει και πέφτει. Προσγειώνεται σε ένα κόκκινο πάτωμα που είναι μαλακό και τα τοιχώματα γύρω του πάλλονται σαν μεγάλες γλώσσες και ακούγονται ακατανόητες λέξεις με πολλά σίγμα και ρω, και το παιδάκι μεταμορφώνεται σε μια ψηλή κυρία χωρίς μάτια, με μακριά δάχτυλα και πράσινα μαλλιά. Γυρίζει το κεφάλι της προς το αριστερό τοίχωμα και το αφουγκράζεται για λίγο, και ύστερα κάνει μια μεγάλη βαθιά σχισμή με τον δεξί της δείκτη, γύρω στα 91 εκατοστά. Χρησιμοποιεί και τα δύο χέρια της για να την ανοίξει και μπαίνει μέσα. Το πόδι της προσγειώνεται σε ένα δακτύλιο του Κρόνου, έναν από τους δακτύλιους που εξαφανίζονται αλλά όλοι στη γειτονιά εκείνη ξέρουν πως απλά παίζουν με τα μάτια μας. Οι δακτύλιοι του Κρόνου είναι μεγάλα τσογλάνια. Ο Κρόνος κοιμάται και ροχαλίζει γι'αυτό και η ψηλή κυρία περπατά στις μύτες των ποδιών της, τσακίζοντας λίγο τον δακτύλιο που γεμίζει πατημασιές με τον ίδιο τρόπο που τσαλακώνεται ένα αλουμινόχαρτο αν το πατηκώσεις ενάντια στο πρόσωπό σου. Πηδάει από τον δακτύλιο και πιάνεται στο φτερό ενός διαστημικού πουλιού που περνούσε εκείνη την ώρα (τυχαία άραγε;;) και ταξιδεύει για λίγο ενώ ακούει την ξεναγό από μέσα να λέει "...και στα αριστερά σας βλέπετε τον Ποσειδώνα με τους δακτύλιούς του..", και σκέφτεται "Ηλίθια, αυτός είναι ο Κρόνος..". Μόλις φτάνει πάνω από το φεγγάρι πηδάει και προσγειώνεται πάνω στο χώμα κάνωντας ένα χαριτωμένο ΠΑΦ! αλλά δεν είναι κανείς εκεί για να γελάσει. Σηκώνεται και κοιτάει απευθείας τη Γη, σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Σε δύο συγκεκριμένα μάτια που κοιτούν το φεγγάρι. Αυτά τα μάτια ανήκουν σε ένα παχουλό δέντρο στη μέση μιας πλατείας σε μια πόλη 34 κατοίκων, με βρώμικο νερό και κίτρινα κεραμίδια. Κάνει κρύο και φυσάει και το δέντρο έχει αγανακτήσει και καταριέται την ώρα και τη στιγμή που διάλεξε να γίνει δέντρο, γιατί όταν στο Μεγάλο Συνέδριο των Ψυχών του '94 ανακοινώθηκε κάποια στιγμή πως "..οι ψυχές που είναι υποψήφιες για δέντρα πρέπει να προχωρήσουν προς τα δεξιά..", αυτό έτρεξε γρήγορα πατώντας ένα κακομοιρούλη που απ'ότι άκουσε αργότερα, έγινε πιτυρίδα ή κυτταρίτιδα, δεν είναι σίγουρο. Το δέντρο αναστενάζει και φυσά και κάνει την πλατεία να κρυώνει. Κι άλλο. Η πλατεία αρχίζει και κρυώνει τόσο, που, χωρίς να το θέλει, τρέμει ελάχιστα ξυπνώντας έτσι μια νυχτερίδα που κανείς δεν την κάνει παρέα και έχει αποφασίσει τις νύχτες να κοιμάται ενώ όλοι τρων και πίνουν. Δυστυχώς η πλατεία κρυώνει τόσο που η νυχτερίδα δεν μπορεί πια να κοιμηθεί με όλο αυτό το τρέμουλο, και έτσι ξεκρεμιέται από τον φωτεινό στύλο και αρχίζει να πετάει προς άγνωστη κατεύθυνση. Μετά από καμιά ώρα πετάγματος (σε πραγματικό χρόνο) κάτι πέφτει πάνω στη μούρη της και την αφήνει αναίσθητη. Ένας μουσάτος κοντόχοντρος κύριος την κρατάει τώρα στην αγκαλιά του και της χαϊδεύει τα φτερά με τα βρώμικα δάχτυλά του και τα μάτια του λάμπουν γιατί επιτέλους έχει κι αυτός κάτι να υπερηφανεύεται. Ο κύριος τρέχει και κρύβει τη νυχτερίδα σε ένα χάρτινο κουτί που δεν έχει καμία τρύπα και ας ελπίζουμε η νυχτερίδα να είναι στα τελευταία της γιατί ο θάνατος από ασφυξία είναι από τους χειρότερους, θεωρώ. Το κουτί αυτό ανήκε σε ένα κύριο που πήγε μια μέρα στη θάλασσα αφού έκανε διαδρομή 5 ωρών με το κόκκινο ποδήλατό του. Μολις έφτασε στην παραλία, τοποθέτησε το κουτί δίπλα στο ποδήλατο και έβγαλε το καπέλο του αφήνωντάς το λίγο πριν το σημείο που η άμμος είναι πραγματικά υγρή. Ύστερα αποφάσισε να προχωρήσει προς τα μέσα, στα βαθιά, και δεν σταμάτησε να προχωράει ακόμα και όταν η επιφάνεια της θάλασσας ήταν 12 μέτρα πάνω από το κεφάλι του. Μια πέρκα που περνούσε τυχαία εκείνη τη στιγμή, τα 'χασε όταν είδε τον κύριο να προχωράει τόσο αποφασιστικά στη μαυρίλα του βυθού. Σκέφτηκε "πολύ ωραίο μουστάκι για να πάει χαμένο" και κολύμπησε γρήγορα για να πάει να το πει στις υπόλοιπες πέρκες, αλλά μόλις έφτασε και τους είδε όλους μαζεμένους να πίνουν και να μιλούν, πλησίασε και άκουσε ένα σαλάχι να λέει για κάτι που συνέβη το πρωί, και ξέχασε να τους πει για τον κύριο με το μουστάκι και το αποφασιστικό περπάτημα. Βέβαια και γω θα ξέχναγα να τους πω γι'αυτό, αν  άκουγα το σαλάχι να λέει κάτι για το σύμπαν, για το οποίο του είπε ένας αχινός. Οι αχινοί κάθονται πάνω στα βράχια και κοιτούν προς τα πάνω, και μπορεί να τους πατάει κανένας κακόμοιρος το πρωί, αλλά το βράδυ επιτελούν έργο. Κοιτάνε με τα μεγάλα γυαλιστερά τους μάτια τον ουρανό και καταγράφουν. Ο αστερίας της Β' Περιφέρειας της Αριστερής Μεριάς στα όρια Μπλε και Μαύρης Ζώνης, με τον κωδικό ΥΛ2376, τους είπε για κάτι που συνέβη προχτές. Παρατήρησε πως τα σύμπαντα δεν είναι διαμορφωμένα σαν πιτσιλιά άσπρης μπογιάς σε σκούρο χαρτί για τυχαίο λόγο. Μάλιστα, δεν είναι καν κάτι μόνιμο. Το σύμπαν δημιουργείται όταν ένα αστέρι πεθαίνει και μαζεύονται γύρω του πολλά άλλα για να δουν τι έγινε. Τα αστέρια είναι πολύ περίεργα πλάσματα. Γι'αυτό ένα σύμπαν είναι πυκνογραμμένο στο κέντρο και αραιό στις άκρες. Στις άκρες των συμπάντων αράζουν για λίγο αυτοί οι τύποι οι "..ρε μαλάκα κάτι έγινε εδώ... α οκ πάλι τα ίδια, πάμε να φύγουμε..". Αυτοί οι τύποι ενδιαφέρονται λίγο, ή μάλλον όσο πρέπει. Το ενδιαφέρον γενικά διαμορφώνεται από το πόσο πολύ ή λίγο θέλουμε να καλούμε την Άγνοια στα γενέθλιά μας. Βέβαια μπορούμε να της πούμε να έρθει λίγο αργότερα, ίσα-ίσα για να κάνουμε την καταγραφή. Η καταγραφή που κάνει κανείς κάθε χρόνο στα γενέθλιά του είναι λίγο απογοητευτική αλλά πρέπει να γίνεται γιατί δεν είναι μόνο τα αστέρια περίεργα, είμαστε όλοι λίγο, για το τι σκατά κάνουμε ενώ ο Χρόνος γίνεται παχουλός και αδέξιος και σπάει πιάτα και ποτήρια γιατί η απροσεξία είναι μεγάλο ατού, πιστεύει, άσχετα που δεν έχει ρίξει θηλυκιά εδώ και χιλιετίες. Και τα 'χει κάνει και όλα θρύψαλλα χωρίς λόγο τελικά. Τι μαλάκας. Μας κάνει περίεργους. Η περιέργεια. Οι περίεργοι άνθρωποι. Ναι, έχω κι εγώ περιέργεια, ειδικά για το πόσο μακριά μπορώ να τραβήξω αυτήν την χωρίς νόημα ιστορία. Και αυτό δεν περιέχει κανένα γρίφο, υπονοούμενο, παραβολή, παρομοίωση, μεταφορά ή ομοιοκαταληξία με αυτό που πραγματικά σκέφτομαι τώρα.

6 σχόλια:

Mr MadPlant είπε...

Όλες αυτές τις εικόνες πώς τις σκέφτηκες;

Sídhe είπε...

Πιες υγρό σαπούνι για τα χέρια και μετά χοροπήδα: Ή θα μιλάς με μπουρμπουλήθρες, ή θα αράξεις στον καναπέ με διαολεμένο ανακάτεμα
:)

Mr MadPlant είπε...

Θα σου έλεγα «μπλε» αλλά αντιθέτως θα αγνοήσω το ένστικτό μου και θα πω αυτά όχι σε μένα. Στην πουτάνα πουτανιές ρε;;

Sídhe είπε...

Μπαρδόν;; Δεν κατάλαβα τίποτα.
Είσαι στη δουλειά και βαριέσαι, έλα, παραδέξου το.

Mr MadPlant είπε...

Είμαι στη δουλειά όντως, και όντως βαριέμαι. Αυτό δεν έχει να κάνει όμως με το ότι είσαι το πιο χαρούμενο και την ίδια στιγμή το πιο λυπημένο άτομο που έχω γνωρίσει. Και μην τολμήσεις να κρυφτείς πίσω από κάποια σουρεαλιστική ευφάνταστη προτασούλα γιατί έχω δίκιο. Σεβάσου τα χρόνια μου δηλαδή.

Sídhe είπε...

Your lips say one thing but the drugs they think another.