Volcano

Φύγαμε αρκετά νωρίς εκείνο το πρωί, τόσο νωρίς που η πραγματικότητα δεν είχε κανένα ενδιαφέρον. Ήταν όλα λίγο πριν ξεκινήσουν και τίποτα δεν είχε αρχίσει να λειτουργεί κανονικά. Τα γρανάζια του κόσμου έμεναν ακούνητα και αθόρυβα και η θάλασσα έμοιαζε με στεγνή μπογιά. Ούτε μυρωδιές, ούτε ήχοι, ούτε κίνηση.

Φυσικά μετά από λίγο άρχισε να φυσάει με εκείνο τον αλμυρό αέρα που μπερδεύεται στα μαλλιά σου και τα ποτίζει για μέρες, και ενώ μένεις άλουστος, νιώθεις σα να σε έχει καθαρίσει η γη μέσα στη μπανιέρα της.

Τέλος πάντων.

Πού και πού έγερνα στην άκρη και έχωνα το χέρι μου μέσα στο νερό με το φόβο (και την ελπίδα) ότι θα μου το δαγκώσει κάποιο ψάρι. Κάθε φορά που φοβάσαι ψάχνεις για λίγη ζωούλα τριγύρω. Να νιώσεις ότι δεν είσαι μόνος.

Μπορώ να κάθομαι έτσι για ώρες. Λίγο μέσα στο νερό και λίγο απ'έξω. Λίγο μέσα στο φόβο και λίγο έξω από αυτόν. Λίγο μέσα σε σένα και λίγο μέσα σε μένα.

Πέρασαν οι ώρες και τα όρια και ενώ συνειδητοποιούσα ότι θα πέθαινα για σένα, ακούστηκε ένας τρομακτικός θόρυβος, σαν να λυγίζεις τον άξονα της γης στα δύο. Δεν πρόλαβα να καταλάβω τίποτα και ξαφνικά ήμασταν όλοι μέσα στο νερό.

Πάντα ήθελα να ταξιδέψω και δω ό,τι υπάρχει στον κόσμο. Πάνω σε μια ιπτάμενη πολυθρόνα, σαν την γριά νεράιδα των Νάνων του δάσους. Θα ήθελα να τα δω όλα και έπειτα να τα βάλω σε ένα ποτήρι και να τα πιω. Και ακόμα κι αν όσα έρθουν είναι άσχημα και ξερά, εγώ μέσα μου θα είμαι γεμάτη και δροσερή από τα πάντα.

Νομίζω ότι άκουσα φωνές αλλά βρισκόμουν σε μια κατατονική φάση, όπου απλά επέπλεα και δε μπορούσα να κουνήσω ούτε δαχτυλάκι. Αν πέρασαν λεπτά, ώρες ή μέρες, δεν το ξέρω. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι επέπλα τόσο όμορφα, σαν να έριξες ένα ελαφρύ τσαλακωμένο χαρτάκι μέσα σε ένα ποτήρι με νερό, τόση ασφάλεια ένιωθα.

Ποτέ δε μου άρεσε η θάλασσα πραγματικά. Την ήθελα μακριά μου ή όσο κοντά πρέπει. Ποτέ δεν την ήθελα ατέλειωτη, μαύρη και χωρίς χαλινάρια. Την ήθελα περιορισμένη, λίγη και ήρεμη, αναγνωρίσιμη και βαρετή. Ή αλλιώς την ήθελα να μένει μακριά. Μακριά μου και μακριά σου.

Πάλι συνειδητοποίησα ότι θα πέθαινα για σένα. Και μετά άκουσα γλάρους και ξεχάστηκα.

Αν ήταν επιλογή μου, θα ήθελα να έρθει να με σώσει ένα δελφίνι ή μια φάλαινα, όπως στις ταινίες. Καλύτερα μια φάλαινα. Επίσης θα ήθελα η φάλαινα να μιλάει και να είναι λίγο ειρωνική ως προς τον κόσμο, και να μπορεί να μου εξηγήσει γιατί πάνε όλα τόσο λάθος, γιατί είναι όλοι τόσο ξιπασμένοι και άθλιοι, γιατί με πνίγει ένα πράμα που με κάνει να εύχομαι να ήμουν αλλού, γιατί εσύ δεν είσαι εδώ και γιατί εγώ είμαι, και άλλα τέτοια.

Κάποια μέρα η φάλαινα θα με πήγαινε να δω το Βόρειο Σέλας το οποίο ονειρεύομαι χρόνια τώρα, και στο μυαλό μου τα χρώματα αλλάζουν συνέχεια και σχεδόν παίρνουν εκφράσεις και αποκτούν ιδέες. Τόσο έξυπνο πρέπει να είναι το Βόρειο Σέλας.

Η φάλαινα θα με τάιζε ωραίες λιχουδιές, όχι αηδιαστικά πράματα, αλλά πράματα που δεν έχω ξαναφάει. Και ποτέ δεν θα διψούσα, κι αν διψούσα θα έπινα λίγο από το Βόρειο Σέλας που θα είχαμε πάρει μαζί μας.

Στο τέλος η φάλαινα θα με έφερνε σε σένα. Θα μας έβλεπες από μακριά, αλλά κανείς δε θα χαιρετούσε κανέναν. Η φάλαινα θα με άφηνε στα πόδια σου και θα έφευγε χωρίς να πει τίποτα που να είναι ειρωνικό ή απαιδιόδοξο. Κι εμείς θα κοιτιόμασταν, θα αγκαλιαζόμασταν και θα μας σκέπαζε η θάλασσα.

Λίγο εσένα και λίγο εμένα. Κι ύστερα τελείως εσένα και τελείως εμένα.



3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

απ' τα καλύτερά σου

Sídhe είπε...

ουτε που ξερω.

Ανώνυμος είπε...

μα ναι.
θέλω ένα βιβλίο του οποίου η γραφή να μοιάζει με το Corydalis arctica ή το Volcano.
θα διαβάζω μόνο αυτό για πάντα