How to disappear completely

Αγαπητή μου Αστάρτη,

Έχω πολύ καιρό να σου γράψω. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω όρεξη για τίποτα. Θέλω να είμαι ξαπλωμένη μπρούμυτα με το πρόσωπο χωμένο στο κρεβάτι και να μένω ακούνητη για ώρες, σαν αποξηραμένος αστερίας. Δε θέλω να ακούγεται τίποτα και δε θέλω να συμμετέχω σε τίποτα. Δε θέλω να με χρειάζονται και να ζητούν την άποψή μου. Δε θέλω να είμαι υπέθυνη για τίποτα και θέλω να μη νιώθω την ανάγκη να μαλώνω όσους φταίνε. Θα ήθελα να ταΐζω ήρεμη τα λιοντάρια μου και μετά να καθόμαστε όλοι μαζί στην αυλή και να κοιτάμε το συντριβάνι. Θέλω να σταματήσω να νιώθω σα να έχω πιει λάδι και ένιωθα πολύ καλύτερα αν δεν τραβούσαν από μέσα μου τα αισθήματα σα να ξεχορταριάζουν τον κήπο τους. Έχω βαρεθεί τα όμορφα, τα άσχημα, τα αστεία και τα έξυπνα λόγια. Οι ανάγκες μου πλέον συνοψίζονται στο να κάθομαι σε ένα δροσερό μέρος και να μη σκέφτομαι τίποτα.

Πώς είναι το κοκκινωπό σου δωμάτιο; Ήταν πολύ σκούρο για τα γούστα μου αλλά κι εδώ που είμαι δεν είναι πολύ καλύτερα. Μου έχει λείψει το να μη μπορούν να με βρουν κι ας μη με ψάχνουν. Θέλω να διαβάσω βιβλία αλλά δε μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα. Έχω ανάγκη να μην κουνιέμαι απολύτως καθόλου, σου το λέω αλήθεια.

Φοβάμαι πως σύντομα θα αρχίσω να θυμάμαι πώς είναι όταν πρέπει να υπενθυμίζεις στους άλλους να νοιάζονται. Δε θέλω να μπω καθόλου σε αυτή τη διαδικασία. Είμαι πολύ μεγάλη πια για τέτοια και δεν είμαι σίγουρη πως αντέχω πια. Μου λείπουν διάφοροι άνθρωποι αλλά ευτυχώς όταν έχεις το κεφάλι χωμένο στο μαξιλάρι, δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με κανέναν. Φυσικά εσύ το ξέρεις αυτό γιατί έτσι είσαι φτιαγμένη. Έχω ακόμα το σημάδι σου στον καρπό μου και δεν ξέρω αν το έχω μετανιώσει ή όχι.

Πρέπει να βρω κάτι που να κάνει τις κόρες των ματιών μου να διαστέλλονται γιατί αλλιώς θα αρχίσω να ξεθωριάζω σαν φωτογραφία. Όλα μου φαίνονται αστεία και ανούσια για λίγες στιγμές αλλά είναι αρκετές για να χαλάνε την εμπειρία των υπόλοιπων. Μοιάζουν με εκείνη την παρέα στο σινεμά που μιλάει και φωνάζει και γελάει δυνατά και συ δε μπορείς να δεις μια ταινία.

Α ναι. Σε ευχαριστώ για την φιλοξενία, δεν βρήκα ποτέ το κουράγιο να στο πω.




Με εκτίμηση

Κα Sίdhε

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

The boards creak and squeak under the welcome pressure

built in a place devoid of stimulus and pleasure

the shadow of a person strides as he becomes the audience

of a monologue so calm and yet so full of radiance

no climax will betray an ending so unexpected

as the shadow disappears inside no lines depicted

the planks without a sound as if on their final breath

fall into the abyss of this place devoid of earth