Αtaraxia

Θέλω να περιμένω λίγο μπας και σταματήσουν οι πυροβολισμοί, για

Η σκλαβιά κυκλοφορεί μεταμφιεσμένη

Οι μονίμως χαρούμενοι άνθρωποι με τρομάζουν,

Κουβαλάω μια σακούλα με τρεις χιλιάδες μάτια,  και όλοι θα αρχίσουν να τρέχουν όταν

Τα ψάρια είναι τα πιο διψασμένα πλάσματα στον κόσμο γιατί 

Οι πλανήτες έρχονται στις σωστές θέσεις κάθε φορά που κάνουμε πως κοιτάμε αλλού,

Αγαπητό μου μαξιλάρι, φεύγω, γιατί μόλις ανακάλυψα πως 




να συγκεντρωθώ και να καταλάβω τι ώρα είναι κι αν ήρθε η στιγμή

και ευτυχώς που ξέρω από ενδυμασίες,

με δουν να την αδειάζω μπροστά τους γελώντας, και τα μάτια θα ξεχύνονται παντού

γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο τρομακτικό από τους ανθρώπους που δεν νιώθουν ποτέ απόγνωση, και δεν γνωρίζουν 

και μόλις στρίψουμε το κεφάλι μας, αυτοί επανέρχονται στις αρχικές χαοτικές τους θέσεις, για να βεβαιωθούν

δεν μπορούν να εκτιμήσουν το νερό.

δεν μπορώ να ταξιδέψω πάνω στο κρεβάτι μου, και είμαι 

να στρίψω τον μοχλό που θα

πως πρέπει κάποιες φορές να σταματούμε τα γέλια, και να παρηγορούμε 

στους δρόμους, γιατί τα κουβαλάω πολύ καιρό και τελικά δεν μου χρησίμευσαν σε τίποτα,

κάνει τις μηχανές του πολέμου να παγώσουν και να σκουριάσουν για πάντα,

σίγουρη πως το ήξερες και δεν μου είπες τίποτα, γιατί είμαι

πως δεν θα ξέρουμε ποτέ πότε είναι η σωστή στιγμή για κάτι.

τον εαυτό μας, για να μην νιώθει μόνος του.

και έτσι μπορώ εύκολα να διακρίνω αυτούς που ταυτίζονται δυναμικά με τη μάσκα τους, από

η καλύτερή σου πελάτισσα.

γιατί θέλω να τα δω και να τα μάθω όλα, και για

  

αυτούς που τη φοβούνται και υποτάσσονται σε αυτήν.

να το κάνεις αυτό δεν χρειάζεσαι μάτια,

γιατί αλλιώς εγώ πίσω σε εμπόλεμη ζώνη δεν γυρίζω.

αλλά την επιθυμία να παγιδεύεσαι εθελοντικά.

Ήταν μια φορά και έναν καιρό ένα "αυτοί" που ζούσε καλύτερα από το "εμείς".