Mustarastas

 Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω αυτό το κείμενο. 

Βρίσκομαι σε μια άγνωστη χώρα, δεν είμαι σίγουρη πόσο καιρό βρίσκομαι εδώ. Το μόνο που μπορώ με σιγουριά να πω είναι πως έφτασα κατάκοπη μια μέρα του Αυγούστου, κάθιδρη αλλά τόσο χαρούμενη, με τόσα πολλά σχέδια, με πρησμένο στόμα, με πεταλούδες στο στομάχι, με χέρια έτοιμα να χρωματίσουν τα πάντα, να τα φτιάξουν όλα από την αρχή, να οικοδομήσουν ολόκληρες πόλεις αν χρειαζόταν. Δε βαριέσαι.

Ένα μικρό κοτσύφι αφήνει μικροσκοπικές πατημασιές στο χιονισμένο πεζοδρόμιο και σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να ακολουθήσω αυτόν τον μικρό αυτοσχέδιο χάρτη επιβίωσης που άφησε πίσω του, ξέχασα πώς να επιβιώνω και απλά περιμένω, στο μυαλό μου αυτά τα δύο είναι συνώνυμα. Όμως όταν περιμένεις, αρχίζεις και παρατηρείς καλύτερα, όπως όταν νυχτώνει για τα καλά και ξαφνικά στο μαύρο ύφασμα του σύμπαντος αρχίζει και λαμπιρίζει ο γαλαξίας σαν αφηρημένη καρφίτσα. Και είναι όλα τόσο ήσυχα τη νύχτα, τόσο γαλήνια, όλοι έχουν χωθεί στα ζεστά τους κρεβάτια και πλέκουν ονειράκια, κι εγώ ανακουφίζομαι στη σκέψη ότι είναι ασφαλείς από μένα. Είναι που κάτω από το χοντρό μου πανωφόρι κρύβεται μια πύρινη θύελλα σκέψεων που ισοπεδώνει το κάθε τι γιατί οι σκέψεις μου δεν μένουν στον κόσμο των ιδεών, βγάζουν νύχια και γατζώνονται πάνω στα μαλλιά των ανθρώπων, βγάζουν δόντια και τους τρώνε το λαιμό και μετά σκούζουν υπερήφανα για το κακό που έκαναν.

Δεν ξέρω πώς να συνεχίσω αυτό το κείμενο.

Στις άκρες των χειλιών σας υπάρχουν υπολείμματα αυτών που καταβροχθίσατε. "Σε τρώω για να σε μεγαλώσω" έλεγε η μαμά χελώνα στο χελωνάκι της, και κάθε τόσο έκοβε μια δαγκωματιά από το καβούκι του, σαν να ήταν βρεγμένο παξιμάδι. "Θα σε φάω για να σε σώσω" μου έλεγε η μαμά μου και κάθε μέρα έβρισκα όλο και λιγότερα τα κομματάκια μου στο μέτρημα. "Την έτρωγε γιατί την αγαπούσε" έγραφε κάποτε μια ρομαντική για ένα παραμύθι με έναν λύκο και ένα μικρό κορίτσι. Τι ήξερε κι αυτή. Οι άκρες των χειλιών σας έχουν τα υπολείμματά μας, δεν μας ξεγελάτε, βλέπουμε πώς ξερογλείφεστε μετά από κάθε γεύμα. 

Εγώ όμως τρώω τον εαυτό μου κάθε μέρα και δεν νομίζω πως μου αρέσει αυτό το φαγητό πια.