Το μοναδικό μέρος του Μονονόκε που τα κατάφερε.

Κρατάς όλο το φως φυλαγμένο στις τσέπες σου και κάποια στιγμή πρέπει να το μοιραστείς με τους υπόλοιπους. Και 'συ αφήνεις στην άκρη τις λιακάδες για τα βρωμόσκυλα που συμπαθείς, γιατί μοιάζετε με τόσους πολλούς τρόπους, και δίνεις τις σκιές στους τυφλούς. Αμφισβητούν, και συ χαμογελάς και διαβεβαιώνεις ευχαριστημένος.

-Έμπιστε φύλακα και κράτορα, γιατί κρυώνω έτσι;;

-Ειλικρινά δεν ξέρω.....  :)

-Είμαι στον ήλιο τώρα;;

-Ακριβώς από κάτω σου λέω.

-Μα κρυώνω. Μήπως φταίει που σιγά σιγά χάνομαι και αραιώνω;;

-Μμμ, μάλλον... Σώπα τώρα κι απόλαυσε τον ήλιο...... :)

-Ναι, σωπαίνω...












Θέλω να σου πω πως εγώ σε βλέπω.

Altissima quaeque flumina minimo sono labi