Αγαπημένη μου,
Σου γράφω πρώτη φορά και όχι επειδή σε πενθώ. Τα συναισθήματά μου είναι μπερδεμένα, σαν να ήπια τρεις τρικυμίες μαζί. Δεν έχω μέσα μου ίχνος ασχήμιας αλλά φοβάμαι το μέλλον. Συγχώρεσέ με αλλά δεν μπορώ να βγάλω αυτό συναίσθημα από μέσα μου. Σε ονειρευόμουν χρόνια ατελείωτα -μου φάνηκαν- και όταν βρεθήκαμε τελικά, ήμουν μουδιασμένη από την ευτυχία. Δε θα καταλάβεις ποτέ τη λέξη ευτυχία γιατί είναι πολύ αφηρημένη έννοια για το μυρωδάτο σου μυαλό, αλλά δεν πειράζει γιατί τη νιώθεις και αυτό είναι πιο σημαντικό.
Είχα πολλούς μαρκαδόρους αλλά μόνο το δικό σου χρώμα δεν είχα σκεφτεί ποτέ να χρησιμοποιήσω. Αν μπορούσα θα τα έβαφα όλα με ασπρόμαυρες κηλίδες, τι όμορφες που είναι οι ασπρόμαυρες κηλίδες, ορίστε το πιο όμορφο χρώμα του κόσμου.
Σίγουρα είσαι μαγική. Έχεις την ικανότητα να γδύνεις την πραγματικότητα από όλα τα ανούσια προβλήματα, και να την αφήνεις πεντακάθαρη και ουσιώδη, όπως ένα συμπαντικό σαπούνι. Δεν μπορώ να θυμηθώ τι σκεφτόμουν πριν να εμφανιστείς, μάλλον τίποτα το σημαντικό.
Θα κάνουμε πολλά ταξίδια. Θα σε πάω σε βουνά και θάλασσες, στα αστέρια και το φεγγάρι αν μπορέσω. Θα σου τα μάθω όλα από την αρχή. Και στο ενδιάμεσο θα καταβρέχω τη γούνα σου με τόνους αγάπης και φροντίδας καθώς πάντα φαίνεται να ξεμένεις κι εγώ πάντα έχω αστείρευτο περίσσευμα. Σου υπόσχομαι πως καλύτερη ζωή δεν θα μπορούσες να έχεις.
Κι αν κάποτε χωριστούμε, να ξέρεις πως πιθανότερο είναι το να πιάσουν φωτιά οι ωκεανοί και τα βουνά να εξατμιστούν, παρά το να μην ξανασμίξουμε.
Έχεις μπει στην ψυχή μου και από κει μέσα δεν δραπέτευσε ποτέ τίποτα.
Μ.
