Ε ποτέητο'ζ ντάηαρυ.

Είμαι μια πατάτα. Είμαι μέσα στη γη και κανείς δεν με βλέπει, δε φαίνομαι. Αλλά απ'έξω έχω άνθη και καμουφλάρομαι όμορφα. Κανείς δεν ξέρει πως είμαι πατάτα.

Έρχονται πολλοί και μου μιλάνε. Αλλά πάντα φεύγουν ή τους διώχνω εγώ. Κάθονται εκεί δίπλα μου, πάνω στο χορτάρι, και μου λένε ό,τι κατεβάσει η κούτρα τους. Σύντομα βαριόμαστε και οι δύο. Και σε λίγο φεύγουν. Κανείς δεν έχει κάτσει να δει τι συμβαίνει μετά τη βαρεμάρα. Τι υπάρχει μετά. Καλύτερα, γιατί ούτε και γω δεν ξέρω. Είμαι η πιο βαρετή πατάτα που έχει φυτρώσει ποτέ. Δεν απαντάω ποτέ σε τίποτα.

Επίσης δεν θυμάμαι τίποτα απ'όσα έχω ακούσει μέχρι τώρα. Γιατί αυτό; Δεν είναι πως δεν άκουγα καλά. 

Μια μέρα λοιπόν ήρθε ένας κύριος. Έκατσε εκεί δίπλα μου με τα χέρια τεντωμένα πίσω από το σώμα του, να στηρίζουν το βάρος του. Φορούσε σκούρα γυαλιά. Ξεκίνησε να μου μιλάει. Δεν είχα πολλή όρεξη εκείνη τη μέρα και του φώναξα αμέσως ΤΣΑΚΙΣΟΥ ΑΠΟ ΔΩ, ΜΙΛΑΣ ΤΟΣΟ ΣΙΓΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΚΟΥΩ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΒΑΡΙΕΜΑΙ. Και αυτός μου είπε "Δε μιλάω εγώ σιγά, εσύ δεν ακούς δυνατά". 

Και τότε το βούλωσα και τον κοίταξα μέσα από το χώμα. Δεν με έβλεπε που τον κοιτούσα αλλά το βλέμμα μου ήταν τόσο επίμονο που θα ντρεπόταν. Δεν είπα λέξη για όλη την υπόλοιπη ώρα που έκατσε. Θυμάμαι τα πάντα που είπε. Καθόμουν εκεί σιωπηλή και τον άκουγα χωρίς να τον διακόψω ποτέ.

Όταν έφυγε ήμουν η πιο λυπημένη πατάτα στην ιστορία της Πατάτας. Σε όλους τους τόμους.

Και μια μέρα ο κύριος ξανάρθε. Εγώ όμως τότε δεν είχα άνθη από πάνω μου και ήμουν απλά μια άθλια πατάτα ζουπηγμένη μέσα στη γη. Νόμιζα πως δεν θα με αναγνωρίσει και θα φύγει. Αλλά με είδε. Έκατσε πάλι δίπλα μου και άρχισε να μου μιλάει. Κάποια στιγμή που σταμάτησε, του είπα πως "λυπάμαι τόσο για την εμφάνισή μου, μοιάζω λασπερή και αδέξια". Και αυτός γύρισε και με κοίταξε, και μου είπε "Μέχρι να το πεις εσύ, εγώ δεν το είχα προσέξει".

Η αλήθεια είναι πως μερικές φορές εύχομαι να μπορούσα να τον ρουφήξω μέσα στο χώμα για να μην ξαναφύγει ποτέ. Θα τον κρατούσα σφιχτά και θα βυθιζόμασταν πολλά μέτρα μέσα στη γη και γω δεν θα χρειαζόταν να ακούω πια τον κάθε άδειο άνθρωπο που τυχαίνει να κάθεται δίπλα μου. 

Αλλά είμαι μια πατάτα. Αυτός ένας κανονικός άνθρωπος με πνεύμονες και αίμα. Έχουμε μια πλατωνική σχέση. 

Αυτή η ιστορία είναι αληθινή. Δεν κρύβει κανένα κρυφό μήνυμα από πίσω και η ρηχότητά της πλησιάζει το άπειρο.

Συγνώμη που δεν μπορώ να σας εφοδιάσω με τρεις χιλιάδες διαφορετικές ερμνηνείες αλλά είμαι όντως μια πατάτα. Δεν υπάρχει τίποτα πριν και μετά από την αναμφίβολη λαχανικότητά μου.

Ο κύριος έρχεται ακόμα και μου μιλάει, και μερικές φορές φέρνει και τα παιδιά του μαζί. Εκτός από τις μέρες που βρέχει. Τότε δεν έρχεται κανείς και βρίσκω ευκαιρία να κοιμηθώ.

Επίσης μου είπε πως το αγαπημένο του λαχανικό είναι οι μελιτζάνες. Δεν ξέρω πώς να το πάρω αυτό.

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Γιατί δε μιλάει κανείς στην πατάτα?
Μιλήστε στην πατάτα,υποτακτικοί της.

Sídhe είπε...

Εμμμ αυτό το φρικιαστικό πράμα το βρήκα σε ένα τετράδιο που είχα στο γυμνάσιο, και το πόσταρα να υπάρχει.

Οπότε δεν μπορώ να σου πω γιατί δεν μιλάει κανείς στην πατάτα, γιατί απλά δεν έχω ιδέα τι σκεφτόμουν τότε!

Ανώνυμος είπε...

Όχι καλή μου Πατάτα εγώ για τώρα έλεγα,γιατί βλέπω στα τελευταία έντριζ ότι έχεις μαζέψει κάτι υποτακτικούς που σου αφιερώνουν τραγούδια και ποιήματα και σου κάνουν αγέρα με κάτι τεράστια φτερά ενώ εσύ κάθεσαι στα μαξιλάρια και τρως εξωτικά φρούτα,per se.

Sídhe είπε...

Αυτό πότε έγινε και δεν το κατάλαβα;;