Ιτς ωλλ γκουντ.

Αυτή θα είναι μια χαρούμενη ανάρτηση. Αλήθεια θα είναι. Μόνο που δεν ξέρω από πού να αρχίσω να γράφω. Άρα θα ξεκινήσω από κάπου, οπουδήποτε. Ένα τυχαίο σημείο.

Δεν πειράζει που περνάω άπειρες ώρες στο ίντερνετ. Δεν πειράζει που θέλω να τα μάθω όλα και δεν έχω φροντίσει για το πού θα τα βάλω. Δεν πειράζει που θέλω να χάνω τον ύπνο μου ενώ ξέρω πως τον έχω ανάγκη. Δεν πειράζει που δεν ξέρω τι άλλο έχω ανάγκη και καταλήγω να κάνω άσχετα πράματα. Δεν πειράζει που με πιάνουν τρομερές θλίψεις πολύ συχνά γιατί ξέρω πως δεν προσέχω αρκετά. Δεν πειράζει που δεν προσέχω αρκετά. Δεν πειράζει που κλαίω όταν εκνευρίζομαι και όλοι νομίζουν πως κλαίω από αδυναμία και μανιαμουνίαση. Δεν πειράζει που ασχολούμαι με μικροπράγματα όπως το να τακτοποιώ τα μπουκάλια με τα σαμπουάν ή το να καθαρίζω τα κάγκελα του μπαλκονιού λίγο πριν βρέξει. Δεν πειράζει που κάθομαι αντί να στέκομαι. Δεν πειράζει που μαραζώνω. Δεν πειράζει που αν και ξέρω τι με πειράζει, δεν κάνω τίποτα γι'αυτό. Δεν πειράζει που δεν διαβάζω ποτέ το μπλογκ μου γιατί με θλίβει. Δεν πειράζει που δεν θα δω ποτέ την Ανταρκτική. Δεν πειράζει που δεν θα κολυμπήσω ποτέ δίπλα σε μια φάλαινα. Δεν πειράζει που παθαίνω κρίσεις άγχους για πράγματα που ποιός χέστηκε. Δεν πειράζει που μερικές φορές θέλω να παραιτηθώ και απλά να τρέξω αργά πάνω στο κρεβάτι σα λάβα. Δεν πειράζει που δεν θα βρω ποτέ το κουράγιο να μάθω πιάνο έτσι όπως το φαντάζομαι. Δεν πειράζει που αφήνω ανθρώπους να με στεναχωρούν γιατί ξέρω πως δεν θα τους έχω για πάντα. Δεν πειράζει που δεν το ξέρουν. Δεν πειράζει που σκέφτομαι συνέχεια πώς να κλείσω τους δικούς μου σε ένα κουτί που θα τους κρατήσει για πάντα, κάπου, μακριά από όλα τα άσχημα που μπορεί να σκεφτεί ένα ανθρώπινο μυαλό. Δεν πειράζει που τρελαίνομαι επειδή δεν μπορώ να το κάνω. Δεν πειράζει που ξέρω πως δεν θα πετάξω ποτέ με ολόδικά μου φτερά, που να αποτελούν κομμάτι του σκελετού μου. Δεν πειράζει που κανείς δεν θα καταλάβει ποτέ πώς νιώθω όταν βλέπω ένα σκύλο. Δεν πειράζει που πρέπει να κάνω επιλογές για κάτι που είναι απλό. Δεν πειράζει που πρέπει να προσπαθώ για πράματα που δεν θα έπρεπε. Δεν πειράζει που δεν μπορώ να αποτυπώσω αρκετά γρήγορα όλες τις σκέψεις μου. Δεν πειράζει που κάθε λεπτό χάνομαι όλο και πιο πολύ μέσα σε ένα πράγμα που δεν μπορώ να προσδιορίσω. Δεν πειράζει που αυτό συμβαίνει εδώ και δεν θυμάμαι πόσο. Δεν πειράζει που σκέφτομαι και σκέφτομαι χωρίς να γίνεται τίποτα καλύτερο. Δεν πειράζει που δεν μπορώ να το πω σε κανένα. Δεν πειράζει που έχω αυτό που χρειάζομαι αλλά όχι αυτό που θέλω. Δεν πειράζει που συχνά δεν θέλω τίποτα. Δεν πειράζει που αυτό δεν με πειράζει. Δεν πειράζει αν δεν με θέλει κανένας, αν δεν με θελήσει κανείς ποτέ, αν σταματήσω να με θέλω εγώ κάποια στιγμή, αν αφεθώ κι αν πάψω να υπάρχω και χαθώ εντελώς πριν ακόμα πεθάνω με ένα κανονικό θάνατο.

Δεν πειράζει τίποτα από αυτά.

Είναι τρομερό το να είσαι ζωντανός. Έχουν μιλήσει όλοι άπειρα γι'αυτό. Έχουν δίκιο. Είναι τρομερό και ταυτόχρονα είναι τόσο συνηθισμένο που δεν μπορώ να το συλλάβω πλήρως. Δεν το εκτιμάω όσο θα έπρεπε. Δεν του φέρομαι σωστά. Δεν ξέρω σε τι ηλικία θα πεθάνω αλλά το σκέφτομαι συνέχεια. Κάποια στιγμή θα πεθάνω τελείως. Εντελώς και αμετακλήτως. Θα είναι ένας θάνατος που δεν θα μπορώ να ελέγξω. Δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα γι αυτό. Μπορεί να πεθάνω μέσα σε φτιχτούς πόνους, μπορεί ήσυχα στον ύπνο μου, μπορεί απλά να παγώσει το βλέμμα μου μια μέρα που θα βλέπω τηλεόραση. Μπορεί να γίνει στιγμιαία μέσα σε ένα αμάξι. Μπορεί να πεθάνω από χαρά. Δεν ξέρω πώς θα γίνει. Δεν έχω ιδέα αν έπεσα μέσα σε τίποτα μέχρι στιγμής. Το μόνο που ξέρω είναι πως δεν θα είμαι εδώ για πάντα. Θα πεθάνω και τα πάντα θα συνεχίσουν να γίνονται όπως τα ξέρω.  Σε κάποια χρόνια είναι σίγουρο πως δεν θα υπάρχω καθόλου. Όλα τα κομματάκια μου θα έχουν χαθεί. Ίσως υπάρχει κάποια με το όνομά μου. Μπορεί να μην έχουμε καμία συγγένεια.Ίσως το σπίτι μου να ανήκει σε κάποιον δικό μου. Ίσως να μην υπάρχει καν το σπίτι μου. Το σπίτι μου. Το σπίτι στο οποίο περπατάω εδώ και 21 χρόνια αλλά βασικά δεν έχω ιδέα πού το πάω αυτή τη στιγμή. Είναι 6:23 το πρωί και νιώθω αυτή τη γλυκιά ζέστη που έχει ένα πρόσωπο που έχει κλάψει για ώρες. Μισό λεπτό, δεν έκλαιγα ε; Απλά νιώθω αυτή τη ζέστη και το πρήξιμο και απέκτησα την ικανότητα να ακούω τους τοίχους. Μου φαίνονται όλα ήρεμα και ξεκάθαρα και ήσυχα και δεν με πειράζει τίποτα αυτή τη στιγμή. Δεν πειράζει, αράχτε. Άραξε. Το αφήνω στην τύχη του, οκ; Εντελώς. Το παρατάω όλο να πέσει κι ας γίνει ό,τι είναι να γίνει. Το αφήνω μόνο του και πάω πιο κει να κάνω κάτι άλλο. Μπορεί και να μην κάνω τίποτα. Αλλά δεν ασχολούμαι περισσότερο με τίποτα. Με τίποτα, στο ορκίζομαι.

Αφού σου το είπα. Αυτή εδώ θα είναι μια χαρούμενη ανάρτηση. Έβαλα τα δυνατά μου δηλαδή.