Sídhε out~

Τα πάντα εδώ μέσα αντιπροσωπεύουν κάτι, ακόμα και η πιο μικρή λεξούλα αντικατοπτρίζει μια μικρή ψυχολογική αστάθεια. Αισθητικά, το αποτέλεσμα είναι λίγο ανισόρροπο και χαοτικό, δηλαδή οκ δεν βγάζω νόημα, και όντως μερικές φορές τα πράματα γίνονται λίγο πιο γκλούμυ από όσο νόμιζα και περίμενα πως θα βγουν, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν διαβάζω ποτέ αυτά που γράφω, αφού τα γράψω. Δεν έχει νόημα και δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Δεν με ενδιαφέρει να φτιάχνω όμορφα και περίτεχνα κείμενα. Κανένα κείμενο στο παρόν μπλογκ δεν έχει δεχτεί επεξεργασία προηγουμένως, και δεν έχω κάνει ποτέ προσχέδιο για τίποτα. Μάλλον αυτό φαίνεται βέβαια.. Όταν δεν ξέρω πού το πάω, απλά σταματάω να γράφω και πάω να φάω τίποτα ή να κάνω μπάνιο. Η σκέψη του ότι εδώ μέσα υπάρχουν συντακτικά λάθη, γραμματικά εγκλήματα και νοηματικές ασυνέχειες, είναι κάτι που με τρομάζει και με ταλανίζει αλλά ζω με αυτή γιατί είναι κάτι που αποφάσισα χωρίς να αποφασίσω όταν συνειδητοποίησα πως η συνειρμική γραφή με ανακουφίζει. Και μερικές φορές η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω γιατί τα γράφω εδώ αυτά που γράφω, καθώς δεν είναι καθόλου ιντεράκτιβ και ούτε επιθυμώ να είναι. Επίσης έχω μια υποψία πως τώρα τελευταία υπάρχουν πάνω από 4 άτομα που διαβάζουν τις απαράδεκτες σκέψεις μου και αυτό όπως και να το δεις είναι μια τρομακτική διαπίστωση. Από την άλλη το τετράδιο που κάποτε χρησιμοποιούσα για να γράφω, χάθηκε. Υπό μυστήριες συνθήκες και με ένα θολό φως να τρεμοπαίζει. Να κάτι χειρότερο από τα συντακτικά λάθη: να μην ξέρεις σε τι χέρια θα καταλήξουν οι σκέψεις σου. Οπότε νομίζω πως ένα μπλογκ είναι μια ασφαλής επιλογή για ένα άτομο που δεν θυμάται πού έχει ακουμπήσει το κεφάλι του-α το φοράει ήδη, τι καλά-.

Η γκλουμίλα που με έχει κυριεύσει οφείλεται κυρίως στο ότι έχω χάσει τον όποιο σεβασμό είχα στην σταθερότητα της καθημερινότητάς μου. Έχω βγει από την ρουτίνα μου και δεν πρόκειται να ξαναμπώ γιατί συμβαίνουν ανακατατάξεις. Αυτό είναι λιγάκι καλό, και λιγάκι όχι. Αυτή τη στιγμή δεν είναι τίποτα βέβαιο και δεν έχω ιδέα πού θα βρίσκομαι και τι θα κάνω σε ένα μήνα από τώρα. Και επίσης η μυρωδιά του νοσοκομείου μου προκαλεί απανωτές αναγούλες και εγκεφαλικές κλωτσιές. Μια αισθητηριακή απέχθεια. Και η θέα του αξονικού τομογράφου και του υπερηχογραφήματος είναι κάτι που δεν θέλω να αντικρύσω ποτέ ξανά για αρκετά χρόνια. Θέλω να πω πως ποτέ δεν ξέρεις. Γιου νέβερ νόου, γιου νόου; Και επειδή αυτό το πράγμα είναι αυτοτροφοδοτούμενος κύκλος, πρέπει να βγω από τη λούπα και να πάω να βρω μια νέα ρουτίνα γιατί έχω φτάσει στο συμπέρασμα πως αν κάνεις συνέχεια πράγματα και ξαφνικά σταματήσεις και μένεις άπραγος, μπορεί να γίνεις ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος στη γη. Μπορεί να διαλυθείς από την βαρεμάρα. Σε τρων τα χέρια σου. Θες να κάνεις πράματα και σε πιάνει μίρλα και γκρίνια. Και επίσης δεν έχω συνηθίσει να μην προσπαθώ για κάτι και να παραδίνομαι στην μιζέρια, η οποία παρεπιπτόντως είναι και αυτή αυτοτροφοδοτούμενη.

Η κυρία Αστάρτε που ζει σε ένα μικρό μέρος του κεφαλιού μου και έχει φτιάξει μια μικρή πόλη που λειτουργεί με άψογη λογική και συνέπεια, θα ερχόταν έξαλλη κάποιο απόγευμα και θα μου έλεγε κάτι σαν

"..Ξέρεις τι θα γίνει αν δεν προσέχεις; Θα σου πω εγώ τι θα γίνει.

Στέκεσαι και κοιτάς προς τη λάθος κατεύθυνση γιατί πίσω σου βρίσκεται ένας τεράστιος θαλάσσιος τυφώνας με μπλε σκούρα επένδυση που πολύ σύντομα θα σε τινάξει ψηλά και θα βρεθείς να παλεύεις μέσα σε ένα αέρινο κόμπο. Σε παρακαλώ γύρνα και κοίτα. Κοίτα προς την σωστή μεριά, όσο προλαβαίνεις. Μην αγνοείς τις στάλες που βρέχουν τη μύτη σου και τη γαργαλάνε, δεν είναι κανονική βροχή, γιατί άσχετα με το τι λένε όλοι, το φθινόπωρο δεν είναι εποχή, είναι κατάσταση και ανήκει αποκλειστικά σε σένα γιατί το έχεις κερδίσει με το σπαθί σου. Δεν είναι φθινοπωρινές στάλες αυτό που σε βρέχει, είναι υδάτινος χαμός και έρχεται κατα πάνω σου.

Σταμάτα να κοιτάς αλλού, για όνομα του θεού. Ο τυφώνας είναι ακριβώς πίσω σου, ευθεία πίσω, σηκώνει θάλασσες και νερά και παρασύρει φάλαινες και βράχους και καταβροχθίζει ψυχές και διαθέσεις και προθέσεις και όλα αυτά που σε κάνουν να νιώθεις ανάλαφρη και πρέπει να φύγεις γρήγορα γιατί έχει γίνει πελώριος και δεν θα σταματήσει μέχρι να μεγαλώσει πιο πολύ κι από τη συνείδησή σου που είναι και αυτή πια σαν ψόφιος γεροδεμένος τιτάνας που τον έχεις δέσει στον καρπό σου με ένα σπάγγο και προσπαθείς να τον σύρεις μαζί σου χωρίς να το πάρει χαμπάρι κανείς, αλλά λυπάμαι, δεν μπορείς να κρύψεις γίγαντες με ένα σεντόνι και ξέρω πως συμφωνήσαμε να μη μιλάμε γι'αυτό εδώ πέρα αλλά σε ικετεύω βιάσου γιατί ο τυφώνας είναι στα 20 μέτρα και θα σε πάρει μαζί του.
Τρέχα σου λέω, τσακίσου.

Και αφού δεν ακούς ορίστε τι κατάλαβες; Σε πρόλαβε και τώρα τα πόδια σου σηκώνονται στον αέρα και δεν ακουμπάς πια στην προβλήτα που μπορεί και να μοιάζει με το Μπρονοέ αλλά τώρα πια δεν έχει σημασία γιατί βρίσκεσαι σε μια έκρηξη μπλε αποχρώσεων και αρμύρας και απορώ γιατί χαμογελάς τόσο πλατιά με κλειστά μάτια, τόσο πολύ σου αρέσουν οι τυφώνες; Χορεύεις μέσα του και τα μαλλιά σου τρέχουν προς πάσα κατεύθυνση και το μπλε ορκίζομαι πως θα εκραγεί σε λίγο και θα γίνει χίλια κομμάτια και θα σου κόψει τα μάγουλα και τις παλάμες.

Φτάνεις σχεδόν στον πυρήνα του. Ακόμα χαμογελάς; Γιατί τους αγαπάς τόσο; Γιατί πρέπει να σε παρασέρνουν πάντα χωρίς λίγη ευγένεια ή κάποια δικαιολογία; Δεν καταλαβαίνεις ποτέ πόσο τρομακτικά θρασείς είναι; Πάντα τους δικαιολογείς και θες να τους προσέχεις αλλά είναι χαοτικοί και μυστήριοι και τόσο αφόρητα ερωτικοί που σε ξεσηκώνουν και μάλλον γι'αυτό κάνεις πάντα την ανήξερη όταν σου φωνάζω να φύγεις, πάντα κοιτάς επίτηδες προς τη λάθος μεριά, και με σιγουριά μπορώ να πω πως ξέρεις ακριβώς πόσο μακριά ή κοντά είναι, γιατί όταν πλησιάζουν, τα δάχτυλα των ποδιών σου σφίγγονται και τα μαλλιά σου σταματούν να κινούνται και κρατάς την αναπνοή σου για να ακούσεις τον πάταγο που κάνει η ύπαρξή σου όταν την καταπίνουν αμάσητη οι αχόρταγοι οργισμένοι τυφώνες που σε περιτριγυρίζουν κάθε που φθινοπωριάζεις.

Γιατί φθινοπωριάζεις τόσο συχνά; Είναι το σύνθημα για να έρθουν; Ρε μήπως είσαι εθισμένη στους τυφώνες;  Σε βοηθούν να σηκώσεις την συνείδησή σου μήπως; Ακόμα κι έτσι να είναι, μην ξεχνάς πως ο σπάγγος είναι πάντα στο χέρι σου και ο σιωπηλός άπνοος τιτάνας που κουβαλάς θα είναι μαζί σου σε κάθε τυφώνα που σε παρασέρνει, κι ας μη νιώθεις πια το βάρος του. Μπορεί να φαίνεται πιο εύκολος στο κουβάλημα λόγω της έλειψης βαρύτητας, αλλά είναι πάντα συνδεδεμένος με τον καρπό σου. Πάντα. Είστε ένα, όχι δύο. Είστε δύο μισά. Είσαι το μισό ενός ολόκληρου και δεν πρόκειται ποτέ ποτέ ποτέ να βγάλεις τον σπάγγο από το χέρι σου και να αφήσεις τον τιτάνα μέσα σε κάποιο τυφώνα να στριφογυρίζει επ'άπειρον μέσα στην υγρασία, γιατί δεν σου πάει καρδιά.

Δε φαίνεται να σε νοιάζει όμως γιατί χαμογελάς ενοχλητικά πολύ εδώ και πολλή ώρα και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν ενοχλείσαι μέσα στην χαοτική φρίκη που θρέφουν μέσα τους. Γιατί είσαι αβάσταχτα ευτυχισμένη εκεί μέσα; Χαίρεσαι να σε σηκώνουν βίαια ψηλά και να σε εξαφανίζουν, ή μήπως χάνεσαι εθελοντικά;

Όπως και να 'χει, δεν μπορώ να σε βλέπω μέσα στον τυφώνα, δεν το αντέχω.."

Εγώ δεν θα προλάβαινα να πω κουβέντα και ΓΚΛΟΥΠ θα ξεροκατάπινα γιατί θα έφερνε τους ειδικούς και τότε θα με έπιανε τρέμουλο, μέχρι που θα έφτανε το ιατρικό πόρισμα και θα άκουγα παγωμένη τα συμπεράσματά τους και ο λόγος τους δεν θα απευθυνόταν φυσικά σε μένα απευθείας, αλλά επειδή θα γνώριζαν πως είμαι εκεί γύρω, θα πακέταραν τη διάγνωση με κάποια ασάφεια και άτσαλα σχήματα λόγου:

"..Η αγαπητή Sídhε μπαίνει σε κώμα. Θα μείνει ακίνητη εκεί που είναι και όλα θα ησυχάσουν αρκετά έως λιγουλάκι. Πώς να σας το πω κυρία μου.. Κάποια πράγματα όταν δεν φαίνονται σωστά πια, τα καδράρουμε στον τοίχο, να συνεχίσουν να είναι γλυκόπικρα αλλά μακριά απ΄τα πόδια μας. Δεν μπερδευόμαστε με γλυκόπικρα πράγματα πλέον, αυτό πρέπει να το ξέρουμε. Δεν είναι καν χειμώνας και μεις σκεφτόμαστε θλίψεις. Αυτό είναι λάθος. Δεν είναι καθόλου σωστό. Η παγωμάρα δεν είναι η συνήθης τακτική μας, αλλά δεν ξέρουμε τι άλλο να κάνουμε πια. Είμαστε έξω απ'τα νερά μας.
Η αγαπητή Sídhε μπαίνει σε κώμα. Βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο πριν την αποσύνθεση και δε θέλουμε καθόλου να γίνουμε μάρτυρες μιας τέτοιας τραγωδίας..."

Οπότε και γω θα έριχνα τα μούτρα μου και θα ερχόμουν εδώ να κλαψουρίσω νευριασμένα όπως κάνω πάντα, και να εξηγήσω γιατί θα απέχω για λίγο. Φυσικά δεν θα ήξερα πώς να το πλασάρω οπότε οι σκέψεις θα χοροπηδούσαν στο κεφάλι μου και πολύ πιθανόν να έλεγα κάτι άχαρο και άνευρο όπως

"..Επιλογή κειμένου: σύντομο/αναλυτικό. Καλύτερα σύντομο. Συμπέρασμα να βάλω; Ίσως, προς το τέλος. Χωρίς την παραμικρή προοικονομία όμως. Σχήματα λόγου: απροσδιόριστα. Η απροσδιοριστία είναι ευχή. Δεν χρειάζεται να τονίσεις τίποτα. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις το "θα δούμε", πιάνει πάντα. Ανησυχώ. Με τι θα μοιάζω; Με άνθρωπο που περπατάει σαν άνθρωπος και μιλάει σαν άνθρωπος και λειτουργεί σαν άνθρωπος, αλλά στην ουσία θα είσαι σε κώμα. Δεν πονάει. Είναι καλό. Δεν ξέρω πώς να το γράψω αυτό, δεν ξέρω. Δεν έχω πρόβλημα στο να γράφω πράγματα. Αλλά αυτό δεν ξέρω πώς να το γράψω. Τι λέξεις να του βάλω; "Αντίο"; "Τα λέμε"; Φοβάμαι πως αν το γράψω θα το πω κιόλας. Μπορεί κατά λάθος να το διαβάσω δυνατά. Μπορεί κάποια στιγμή να το σιγομουρμουρίσω χωρίς να το καταλάβω. Μπορεί να το αποστηθίσω και να το λέω και σε κόσμο. Μπορεί να το συμβουλέψω σε κάποιον. Ακόμα χειρότερα, φοβάμαι μη μου βγαίνει και στις πράξεις μου. Να μου γίνει βίωμα. Μπορεί στο τέλος να το κάνω. Δεν θέλω να το γράψω, γιατί φοβάμαι μην το κάνω. Μπορώ να ξαναδιαλέξω παρακαλώ; Επιλογή κειμένου: Σύντομο. Πολύ σύντομο.."

Έπειτα θα ερχόταν το πέπλο της αβολότητας και θα μας τύλιγε όλους εδώ πέρα και ίσως να κλαίγανε και τα αφρόντιστα κείμενά μου γιατί είναι προτιμότερο το να μη σε ποτίζουν αλλά να ακούς γέλια από μέσα, από το να  σε ποτίζουν και να φεύγουν για πάντα. Πρέπει να φύγω λοιπόν.


ΝΑΙ ΕΡΧΟΜΑΙ ΜΙΣΟ ΛΕΠΤΟ

Και μόλις είχα ένα μικρό και ντροπαλό ρεβελέησον. Αυτό εδώ το μέρος μου κάνει καλό και ταυτόχρονα δεν μου κάνει. Λειτουργεί σαν κάθαρση, αλλά δυστυχώς και ευτυχώς τα γραπτά μένουν. Και μένει και αυτό το αίσθημα που με πνίγει όταν κάτι γίνεται λέξεις. Ξέρεις. Νομίζω μίλησα γι'αυτό πριν λίγο. Όταν κάτι γίνεται λέξεις, γίνεται βίωμα και μπορεί αργότερα να συμβεί πραγματικά.

ΕΡΧΟΜΑΙ ΤΩΡΑ ΣΟΥ ΛΕΩ

Φυσικά δεν λέω αντίο γιατί έχω πολύ μεγάλη ανάγκη να γράφω, κι αν δεν είναι εδώ θα είναι κάπου αλλού. Απλά θα συμμαζευτώ λιγάκι. Θα με βάλω σε τάξη και θα με κάνω καλύτερο άνθρωπο. ΧΑ! Αααχχααχαχαχα! Χαχαχα.. χφφ αχμ.

ΟΠΟΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ήρθε αυτή η στιγμή που θα υποθέσουμε ότι έρχεται η καλή Αστάρτε και πατάει πόδι πια και επειδή όλοι με περιμένουν και αρχίζω να αργώ ανησυχητικά, με πιάνει από τον καρπό και με τραβάει. Και γω αντιστέκομαι αλλά μόνο για την τιμή των όπλων γιατί έχει νεύρα και έχει ένα δίκιο εδώ που τα λέμε. Κάποιος έπρεπε να επέμβει. Δεν φταίω εγώ, με τραβάνε! Με τραβάνε.. Υπόσχομαι πως θα είμαι πολύ ουδέτερη όσο υπάρχω σε φυτική κατάσταση.

ΕΡΧΟΜΑΙ ΛΕΜΕ ΔΙΑΟΛΕ

Θα με πάρει να φύγουμε τώρα, για λίγο ή αρκετό καιρό. Θα είμαι εδώ γύρω.