Σε πτέμβρυος

Νιώθω ότι αχρηστεύω. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα που να μου αρέσει. Ό,τι κάνω μου βγαίνει στραβό και λάθος και το βάζω σε ένα μικρό ραφάκι στο σαλόνι και τώρα έχουν μαζευτεί πολλά στραβά και με κοιτάνε οργισμένα και συνομωτούν εναντίον μου. Δεν ξέρω αν έχεις το δικαίωμα να πετάξεις κάτι εφόσον είσαι ο δημιουργός του, αλλά εγώ δεν έχω τη δύναμη να το κάνω, και όταν κάνεις συνέχεια πράματα και δεν πετάς τίποτα, κάπου μαζεύονται και σε πνίγουν. Δηλαδή αν έμπαινες σε ένα δωμάτιο γεμάτο μουτζούρες στους τοίχους που υπό διαφορετικές συνθήκες θα ανήκαν στα σκουπίδια, με τι καρδιά θα ξεκινούσες να ζωγραφίσεις; Δεν θα είχες τα κότσια να ξεκινήσεις το οτιδήποτε, ακόμη κι αν ήσουν σίγουρος πως δεν έχεις κάνει εσύ όλες αυτές τις μουτζούρες. Είμαι σίγουρη πως η επόμενη μουτζούρα μου θα είναι η ωραιότερη απ'όλες, γι'αυτό και αργώ να την κάνω, δίνω χρόνο σε όλους να προετοιμαστούν γι'αυτή γιατί θα τα ανατρέψει όλα. Και μπορώ να πω πολλές τέτοιες μπούρδες προκειμένου να μην κάνω τίποτα που θα με εκθέσει. Έχω αχρηστεύσει, ναι, δεν μπορώ να κάνω τίποτα σωστά.

Και θα περίμενε κανείς να τραβήξω τη γραμμή που θα χωρίζει εμένα από το καλοκαίρι μου, αλλά η αλήθεια είναι πως θέλω ακόμα να μυρίζω θάλασσα όταν πέφτω για ύπνο και να κοιμάμαι σε άβολα κρεβάτια γιατί όταν γκρινιάζω για το πόσο άσχημα περνάω, τότε είναι που περνάω και γαμώ. Και μου φαίνεται άδικο να μη με χωράει ο τόπος γιατί έχω πολλά τετραγωνικά για την πάρτη μου και γω το μόνο που σκέφτομαι είναι να πάω σε μια παραλία κατά τις 8 το απόγευμα που σουρουπώνει και σιροπιάζει ο τόπος, και είναι όλα ήσυχα και όπως πρέπει να είναι. Όπως πρέπει να είναι διάολε. Μα γιατί δεν είναι έτσι όλα; Αυτό είναι άδικο. Είναι άδικο να στέκομαι εδώ που στέκομαι ενώ θα μπορούσα να κάθομαι ήσυχη πάνω στην άμμο και απλά να κοιτάζω. Όλο το καλοκαίρι αυτό έκανα. Κοιτούσα. Είμαι πολύ καλή στο να παρατηρώ. Παρατηρούσα τα πάντα και κοιτούσα ότι μπορεί να κοιταχτεί και κατέγραφα και γέμιζα το ντεπόζιτο των εικόνων μου γιατί είχε αδειάσει εδώ και καιρό. Φυσικά κάθε φορά που γυρίζω σπίτι το νιώθω μισοάδειο και είναι η κατάρα μου να φεύγω από το σπίτι γιατί μετά γυρνάω και να ορίστε τι συμβαίνει. 

Νιώθω ένα τόσο μεγάλο βάρος στους ώμους και στο λαιμό μου και δεν είμαι σίγουρη ότι αυτό είναι σωστό μιας και ο χειμώνας μόλις τώρα ξεκινάει να ΄ρχεται και αν νιώθω βαριά από τώρα, τι θα κάνω μέσα Δεκέμβρη πχ; Τι θα κάνω φέτος; Πώς θα τη βγάλω; Δε θέλω να έρθει το φέτος γιατί το φοβάμαι όπως φοβόμουν και το πέρσι και μάλλον καλά έκανα και το φοβόμουν γιατί όλα έρχονται μισά και κουτσουρεμένα. Αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία για να μην κάνω τίποτα. Θέλω μια κλωτσιά για να ξεκουνήσω, ας μου δώσει κάποιος μια κλωτσιά στον εγκέφαλο για να ξεκουνήσω και να βρω τον ρυθμό μου. Δεν έχω όρεξη. Δεν έχω ούτε λίγη όρεξη. 

Και προσπάθησα πολύ να φύγω από αυτό το μέρος (ναι αυτό εδώ το μέρος) και έφτιαξα ένα άλλο καλύτερο και πιο χαρωπό αλλά την επόμενη μέρα μου φάνηκε πολύ γελοία προσπάθεια και λάθος και τέλος πάντων από ποιόν κρύβομαι; Έλα τώρα που θέλω και αλλαγές. Είναι αστείο και ταυτόχρονα δεν είναι. Ισχύουν και οι δύο αυτές καταστάσεις. Σαν μια τεράστια σιδερένια μπάλα που έχω εθελοντικά δέσει στον αστράγαλό μου και ευτυχώς πάει με όλες μου τις διαθέσεις και δεν φοβάμαι ποτέ για το αν θα είναι όλα ασορτί. Μερικές φορές δε φαίνεται καθόλου και όλοι αναρωτιούνται γιατί γκρινιάζω. ΓΙΑΤΙ ΚΟΥΒΑΛΑΩ ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ ΚΙΛΑ ΚΑΚΗΣ ΔΙΑΘΕΣΗΣ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ.

Δεν έχω νεύρα, δεν είμαι επιθετική. Νιώθω στενάχωρα και αποπνικτικά και δεν έχω ούτε ένα μικρό πραγματάκι που να με κάνει να νιώθω καλά. Όλα πάνε ή μέτρια ή άσχημα. Είμαι εντελώς μετέωρη και όταν φυσάει μπορεί να βρεθώ στου διαόλου. Είναι τόσο δύσκολο να το καταλάβουν πια; Υποχωρώ. Δεν μπορώ άλλο. Δεν θέλω να κάνω τίποτα για τίποτα. Βαρέθηκα και κουράστηκα και έχω πολύ χειμώνα συμπυκνωμένο μέσα μου και τρεις μήνες δεν μπορούν να το πάρουν πίσω αυτό. Δε γίνεται. Και μαθηματικώς να το δεις, δεν μπορεί να συμβεί. Γιατί ο χειμώνας δεν είναι εποχή, είναι κατάσταση και μάλλον με συμπαθεί πολύ. Νιώθω σαν ανθρώπινη σπατάλη. Να με αφήσετε έξω γιατί αυτό που συμβαίνει δεν είναι αυτό που κάνω συνήθως, και δεν έχω καμιά δικαιολογία.

Σατανά μου, τι να κάνω που ήρθε ο Σεπτέμβρης και γω δεν νιώθω καθόλου ανάλαφρη και χαρούμενη και ορεξάτη; Γιατί να το κρύψουμε άλλωστε, αφού κάνει μπαμ. Μέχρι και τα κλειδιά αφήνω πάνω στην πόρτα, μπας και μπει κανείς και με ενοχλήσει. Είμαι έτοιμη να γαβγίσω στον πρώτο που θα αποπειραθεί να μπει στο σπίτι μου και να κάνει σχόλια για το πόσο ατακτοποίητο είναι, και για το πόσα καλοκαιρινά πράγματα έχω αφήσει από δω κι από κει, και για τις βαλίτσες μου που είναι ακόμα δίπλα στην πόρτα. Ας μου πει κάποιος το οτιδήποτε και θα τρέξω να τον ξεσκίσω. Ναι καλά. Σιγά μην τρέξω. Μέχρι να φτάσω στην πόρτα θα το έχω μετανιώσει γιατί δε νιώθω καθόλου φορτσάτη και το πιθανότερο είναι να φτάσω λαχανιασμένη και κλαμμένη και να του πω πως μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και γω θα αράξω εκεί, να, στο χαλί δίπλα στον καναπέ και δεν θα τον ενοχλήσω καθόλου όσο κάνει σχόλια για το πόσο δεν την παλεύω. Εγώ θα βουτήξω τη μούρη μου στον καναπέ και θα αναπνέω με δυσκολία γιατί αυτό με ηρεμεί κάπως. Τώρα όλα αυτά θα γίνουν στο σενάριο όπου κάποιος θα ορμήσει να μπει στο σπίτι μου, έτσι; Γιατί αυτό δεν πρόκειται να συμβεί καθώς τους αποθαρρύνω όλους και κανείς δεν τολμάει να μου το προτείνει. Θέλω να κουλουριαστώ σαν έμβρυο και να περάσει ο χειμώνας χωρίς να το καταλάβω κι ας λείψω σε μερικούς, ούτως ή άλλως μου έχουν ήδη κάνει παράπονα για το ότι με βλέπουν σπάνια πια. Τι να κάνω όμως που δε μπορώ καθόλου; Δε μπορώ καθόλου σου λέω. 

Δε μπορώ τίποτα. Δεν μπορώ τίποτα. Ας το χωνέψουν όλοι για να τελειώνουμε. Θέλω τόσο πολύ να γίνει κάτι για να ξεκουνήσω αλλά μόνο που με σκέφτομαι να ξεκουνάω μου έρχεται σκοτοδίνη. Κάτι το οποίο να μην προκαλέσω εγώ. Δεν μπορώ να προσπαθώ εγώ να με κάνω καλά πάντα, ας προσπαθήσει κανείς άλλος. Εγώ παραιτούμαι. Πρέπει να γίνει μια έκρηξη ή κάτι τέτοιο για να καταλάβω επιτέλους τι πρέπει να κάνω γιατί δεν μπορώ άλλο, αλήθεια δεν μπορώ, και όπως μου είχε πει και ένας καλός κύριος κάποτε, όταν κάνεις τόσα πολλά μπάνια καθημερινά, αρχίζεις και πλένεις άλλα πράγματα πέρα από τον εαυτό σου.

4 σχόλια:

Imizael είπε...

γιατί τόση μουντρουχιά? αν δεν έχεις καποιο σοβαρό προβλημα υγειας η δεν εχει πεθανει καποιος δεν δικαιολογεισαι! μη με φας δεν το εννουσα και δεν σε ξερω. απλως τι ωραιο θα ηταν να ειμασταν ευτυχισμενοι με τα απλα πραγματα της ζωης, μονο που βλεπουμε τον ηλιο να ανατελλει...

Sídhe είπε...

Τώρα εσύ βρέθηκες σε ένα άσχημο μέρος το οποίο υπάρχει για να διατηρώ σε χαμηλά επίπεδα την εσωτερική μου πίεση. Μην κρίνεις το πώς αντιμετωπίζω τα πράγματα από αυτά που διαβάζεις εδώ μέσα. Το είπες και μόνη σου άλλωστε, δεν με ξέρεις. Είμαι δυο άτομα και τις πιο πολλές φορές τα πάμε καλά μεταξύ μου.


:)

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

Υπέθεσε ό,τι θες,δεν έχεις αποδείξεις.Χα.Δεν βρήκα τίποτα πιο έξυπνο να πω.Καλώς σας βρήκα,όπως και να χει.

:)