Το δέντρο.

Τραβάω τα φύλλα και τα κλαδιά τους. "Ε, κοιτάχτε κάτω ρε.", κι ελπίζω να με ακούσουν και να με δουν. "Μα τι συμβαίνει;.." λέει ο Kισσός. "Καλέ μου Kισσέ, άκου με και μια φορά. Έρχομαι εκ μέρους της. Πηγαίντε στην κουζίνα. Σας θέλει. Θα σας καθίσει όλους γύρω από το τραπέζι γιατί θέλει να σας μιλήσει. Μην κοιτιέστε μεταξύ σας, θα σας μιλήσει όπως και να 'χει. " 
Όλα τα ηλίθια φυτά, αναρριχώμενα, εβενοειδή, σκιαδοφόρα, αροειδή, χεδρωπά και νυκταγινίδες, τρέχουν στην κουζίνα. Πολλές καρέκλες γύρω από ένα τραπέζι. Κάθονται χωρίς πολλά-πολλά. Η ατμόσφαιρα είναι λίγο περίεργη, δεν μιλάει κανείς. Υπάρχει μια λάμπα πάνω από το τραπέζι και οι σκιές που σχηματίζονται από τον Λωτό και την Αραχίδα με κάνουν και σκέφτομαι πράματα. Μοιάζουν με τέρατα με μυτερά δόντια από ρώσικα παραμύθια.
Έρχεται. Την κοιτάζουν όλα σα χαζά. Τα κοιτάζει κι αυτή, μακάρι να ξερα τι σκέφτεται. Και από δω που είμαι δεν βλέπω καλά και δεν ακούω όπως θα 'πρεπε. Από τις ρωγμές στο δέρμα της ανεβαίνω στην κορυφή της για να τους βλέπω όλους από ψηλά. Ωραία, τώρα τους βλέπω όλους τέλεια. Πότε θα ξεκινήσει να μιλάει;; Έχω αγωνία.
Μόλις αρχίζουν οι φωνές, κρατιέμαι καλά από τα μαλλιά της. 
Τσεκ τσεκ. Ωραία, τους ακούω όλους..

"Αγαπητά μου φυτά,.." ξεκινάει. 

"Ο λόγος που μείναμε μόνοι μας είναι γιατί δεν συμπαθούμε κανέναν άλλον αρκετά για να τον ανεχτούμε. Ο λόγος που μένουμε μόνοι μας είναι γιατί με αυτόν τον τρόπο είμαστε ήρεμοι. Μην μαζεύετε τα φρύδια σας. Θα σας πω εγώ τι νομίζω και μετά πείτε ό,τι θέλετε.

Είναι ωραία να είσαι μόνος σου, δεν δίνεις εξηγήσεις σε κανέναν. Τρως ό,τι ώρα θες και ό,τι θες και φτιάχνεις το πρόγραμμά σου ανάλογα με αυτά που σου αρέσουν εσένα. Εσύ είσαι το κέντρο του κόσμου σου και τον διαμορφώνεις αργά και νωχελικά χωρίς να έχεις κανένα πάνω από το κεφάλι σου.
Φυτά μου, οι καιροί είναι δύσκολοι για θυσίες. Δεν είμαστε σε θέση να θυσιάσουμε πράγματα για να μην είμαστε μόνοι μας. Είμαστε πολύ καλά όπως είμαστε. 
Είμασταν περισσότεροι κάποτε, αλλά κάποιοι θυσιάστηκαν εθελοντικά. Έπεσαν. Υπέκυψαν στην πρέζα και τώρα έχουν γίνει φαντάσματα του εαυτού τους. Τρέφονται από την ίδια τους τη σάρκα. Δεν τους μιλάμε όταν τους βλέπουμε. Είναι πρεζάκια. Τα πρεζάκια τα αφήνουμε  στην άκρη, και τα λυπόμαστε. Μιλάω για τα πρεζάκια των συναισθημάτων. Χτυπάνε ενέσεις με συναισθήματα στους δρόμους, σνιφάρουν όπου βρουν, γατζώνονται πάνω από άλλες ψυχές και τις ξεζουμίζουν. Παραδείγματα προς αποφυγή. 
Είμαι σίγουρη τώρα πια πως δεν υπάρχει συναισθηματική ταύτιση με κανένα άλλο ον. Δεν γίνεται, και δεν είναι επιθυμητό. Δεν ταυτιζόμαστε συναισθηματικά με κανένα. Δεν ξέρει κανείς τι συμβαίνει μέσα μας, γιατί τι νόημα θα είχε αν ήξερε; Δεν είμαστε πια στο γυμνάσιο, φυτά μου, για να λέμε με ευκολία "δεν με καταλαβαίνει κανείς". Είμαστε σε θέση να λέμε "ε, και που δεν με καταλαβαίνει κανείς, και τι έγινε;". 
Είναι ανόητο να θέλουμε να πάρουμε μαζί μας κάποιον που δεν είναι στη φάση μας. Είναι εγωιστικό να απαιτούμε προσοχή από κάποιον που βλέπει την αγαπημένη του εκπομπή, απλά και μόνο επειδή εμείς έχουμε εσωτερικές θύελλες και πρέπει να κατευνάσουμε τα εσωτερικά μας μποφόρ πάνω σε κάποιο άλλο ον που αυτοαποκαλείται "ο άνθρωπός μας" επειδή δεν του έχουμε δώσει άλλη επιλογή. Καταλαβαίνετε τι λέω; Το να ζητάμε από κάποιον να αντιδρά στα μαλακισμένα σκαμπανεβάσματα της διάθεσής μας, με την ίδια ένταση που εκπέμπουμε εμείς προς αυτούς, είναι, το λιγότερο, παρανοϊκό. 
Το ξέρω πως όταν θες να μιλήσεις σε κάποιον για το τι τρέχει μέσα σου, και αυτός χασμουριέται ή σε κοιτάει και ξέρεις ότι σκέφτεται τι θα φάει το μεσημέρι, είναι λίγο ενοχλητικό. Αλλά έτσι είναι, και ο άλλος έχει όλα τα δίκια με το μέρος του. Αν δεν είμαστε καλά, ας μείνουμε μόνοι μας. Δεν χρειαζόμαστε παρέα. Αν θέλουμε παρέα, δεν συζητάμε γι'αυτά που μας απασχολούν γιατί δεν ενδιαφέρουν κανένα. Γίνομαι κατανοητή;
Επιζητούμε την ηρεμία, εμείς που αποδράσαμε και τα καταφέρνουμε μόνοι μας. Προστατεύουμε τους εαυτούς μας από τα βλαβερά πράγματα, και σε περίπτωση που συμβεί κάτι αθέμητο, πέφτουμε για ύπνο μέχρι να συνέλθουμε. Δεν είμαστε για πολλά πολλά. 
Φυσικά υπάρχουν και περιπτώσεις που μπορούμε να είμαστε στο ίδιο δωμάτιο με κάποιον άλλον και να μην ασχολείται ο ένας με τον άλλον. Μια συνύπαρξη μέσα σε σιωπή. Αυτό είναι κατανοητό. Μέχρι εκεί όμως.
Και σε καμία περίπτωση δεν υποκύπτουμε σε αυτούς που νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να ανακατώνουν τη ζωή άλλων ανθρώπων και να το αποκαλούν "αγάπη" και άλλα τέτοια. Αυτό είναι ΛΑΘΟΣ, φυτά μου. Σας ξορκίζω. Αν δεν μπορούμε να κοντρολάρουμε τους εαυτούς μας, ας μείνουμε μόνοι μας. Δεν ανέχομαι ανθρώπους που κάθονται πάνω σε ανθρώπους, τρέφονται με ανθρώπους, κοιμούνται πάνω σε ανθρώπους, μασάνε ανθρώπους και φτύνουν ανθρώπους. Μπορούμε και καλύτερα..."

Κοίταξα λίγο τα φυτά. Είχαν ζαβλακωθεί. Η Αζαλέα είχε βουρκώσει λίγο. Η Γκουάβα κοιτούσε με κενά μάτια το τραπέζι. Είμαι σίγουρη πως δεν είχε καταλάβει λέξη, ήταν και λίγο χαζούλα. Το Αιώνιο έπαιζε ανήσυχο με ένα μπαλάκι που το πήγαινε από φύλλο σε φύλλο. Το Νόνι κοιτούσε τα κίτρινα ανώριμα φρουτάκια του. Το λυπήθηκα κάπως. 

"Μην νομίζετε πως αυτό είναι κάτι εύκολο,.." συνέχισε εκείνη,

"...αλλά είναι αυτό που μας διατηρεί ανέπαφους. Πάμε για ύπνο αρτιμελείς. Υπάρχουν και επιπτώσεις αλλά δεν τις ξέρω ακόμη όλες. Έχω μια υποψία όμως. Πρέπει να μάθω περισσότερα, φυτά μου. Παρόλα αυτά, μην ανησυχείτε. Θα είμαι καλά. Θα προσπαθήσω να μείνω όπως με ξέρετε.."

 Ο Νάρκισσος σκέπασε τη μούρη του με τα φύλλα του και άρχισε να κλαίει σιγά. Η Πρωτέα τον αγκάλιασε.

"...Έξω στον κήπο σας, υπάρχει ένα δέντρο που έχει ακριβώς τα χρόνια μου. Αυτό δεν ήρθε στο τραπέζι. Ξέρει κάτι που δεν ξέρω. Δεν ήθελε να συμμετάσχει. Δεν θέλει να ακούσει γιατί διαφωνεί. Διαφωνεί. Δεν ξέρω γιατί. Είμαι περίεργη να δω τι ξέρει, τι είδε. Δεν μιλάει σε κανένα. Πρέπει όμως να μάθω. 
Έφτιαξα αυτό το σπίτι για σας και για μένα. Ήταν δυνατό για να κρατήσει, μέχρι να το διαλύσουμε μόνοι μας. Μέχρι να εξαφανιστεί από μένα κι από σας. Εγώ τώρα θα το αφήσω. Κρατήθηκα από σας όσο δυνατά κρατηθήκατε και σεις από μένα."

Μετά είπε και κάτι άλλα που δεν άκουσα. Κατέβηκα από το κεφάλι της γιατί τα φυτά άρχισαν να μαραζώνουν και δεν μπορούσα να βλέπω. Δεν με ενδιέφερε πώς ήθελε να τους πει αντίο, εγώ πάντως δεν θα μπορούσα να το κάνω στη θέση της. "Τι σκατά ξέρει αυτό το δέντρο και δεν ήρθε στο τραπέζι; Αυτό φταίει για όλα. Αν ερχόταν τώρα εκείνη δεν θα έλεγε αντίο", σκεφτόμουν.
Ανέβηκα στο παράθυρο για να κοιτάξω με τσατίλα το δέντρο. Δηλαδή έτσι το είχα σχεδιάσει. Και όταν το είδα να κάθεται στον κήπο, τα ξέχασα όλα. 
Ένα μεσαίο δέντρο, λίγο πιο ψηλό από το φράχτη, κοιτούσε έξω από αυτόν με ηρεμία. Μπορούσα να δω το στήθος του να ανεβοκατεβαίνει σύμφωνα με την ανάσα του. Αποφάσισα να μην τσατιστώ σήμερα, μιας και είχα να παρηγορήσω πολλά φυτά. Θα το άφηνα για αύριο.

Κανονικά δεν θα έπρεπε να γράφω εδώ πέρα τώρα, αλλά τελοσπάντων, ας πούμε ότι συμβαίνει λόγω της ημέρας Αντωνάκη, λόγω της ημέρας. Οφείλω να κάνω μια μικρή καταγραφή αυτών των σημαντικών γεγονότων γιατί νομίζω πως μέχρι αύριο θα τα ξεχάσω όλα. Κατά τη διάρκεια του ύπνου γίνεται ένα Delete private data το οποίο σημαίνει πως ξυπνάω και χαμογελάω σε αυτόν που κάτι ώρες πριν ήθελα να του ανοίξω το κεφάλι στα δύο και να πιω το αίμα που στάζει. Και πρέπει να παραμείνω τσατισμένη αυτή τη φορά γιατί είναι πιο εύκολο να αφήσεις κάτι αν έχεις τσατίλες. Δεν μπορείς να αποχωριστείς κάτι αν το αγαπάς ακόμα. Θα υποφέρεις. Καλύτερα να τσακωθείς και να φωνάξεις. 

Γι' αυτό λοιπόν καταγράφω.

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Se misw.

Sídhe είπε...

Μάλιστα. Γιατί όμως;
Επίσης πότε πρόλαβες να διαβάσεις, δεν έχω ιδέα.

Sídhe είπε...

Μισό λεπτάκι. Τι εννοείς "με διαβάζεις";; Αυτό το μπλογκ είναι πολύ μυστικό και ήσυχο. Πώς οδηγήθηκες εδώ πέρα, ε;
Ποιός είστε κύριε;

Εγώ αυτά ξέρω να λέω. Αν προσέξεις καλύτερα θα δεις ένα ρομαντισμό να αχνοφαίνεται στο βάθος.

Απλά τον δένω σε ένα δέντρο με ένα λουρί και κάθομαι και τον κοιτώ από απόσταση, γιατί αλλιώς θα ορμήσει πάνω στις σάρκες μας και αυτό θα ήταν πολύ άσχημο θέαμα.

Ανώνυμος είπε...

xaxaxa
Kala ok esi ksereis kalitera. Egw poy eimai kai adras eimai pio romantikos apo sena. Alla kati tha ksereis.
To blog soy to vrika apo ena allo blog. Se diabazw edw ligous mines.Eisai kiniki. Alla eisai kali pantws.

Sídhe είπε...

ΚΥΝΙΚΗ;;;;;;

Όχι κι εσύ ρε.
Για το άλλο φχαρστώ. Για το κυνική όχι.

Flonsavardu είπε...

αφού αφήνει ο ανώνυμος σχόλιο, παίρνω και εγώ το θάρρος.

είσαι λίγο σκληρή indeed. δηλαδή αν σε διάβαζα 2 μήνες πριν, που ήμουν πρεζάκι και έκανα ακριβώς όλα αυτά που λες θα έκλαιγα. αλλά τώρα είναι άνοιξη και δεν έχω πια κατάθλιψη. ΤΥΧΕΡΗ ΕΙΣΑΙ.

Sídhe είπε...

Κυρία Φλονς, δεν είμαι σκληρή, αλήθεια σας το λέω. Τα παίρνω όλα πολύ σοβαρά από μικρή. Τα κάνω δικά μου και κομμάτι μου και τα πονάω. Έχω καταλάβει όμως πως αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, που άλλα περιμένεις και άλλα σου 'ρχονται, θα με βρουν καμιά μέρα μωβ και κρύα.
Με προτιμώ ήρεμη, καταλαβαίνετε;

Flonsavardu είπε...

χίλια δίκια έχεις. και εγώ μαζί σου. εγώ τι να κάνω που από μάρτη έως οκτώβρη είμαι φυσιολογική- σχεδόν- και από μέσα οκτώβρη μέχρι φλεβάρη έχω κατάθλιψη ΠΑΝΤΑ; να χωρίζω;

Sídhe είπε...

Δεν ξέρω τι να σου πω. Δεν ξέρω. Δεν θέλω να σε συμβουλέψω γιατί δεν είμαι το κατάλληλο άτομο. Θα σου πω μόνο πως εγώ όποτε νιώσω πως πνίγομαι, φεύγω. Δεν κάθομαι ούτε λίγο.
Μετά μπαίνει αέρας στα πνευμόνια σου και αν είσαι και σε καμιά καρότσα ενός Φιορίνο και τρέχετε στην Κηφισίας, ακόμα καλύτερα.

Flonsavardu είπε...

α. ε, δεν γίνεται να φύγω. είμαι καταδικασμένη να με διώξουν. άσε που έχουν προσπαθήσει να με διώξουν και είμαι τόσο στενός κορσές που δεν τα κατάφεραν. εμένα που με βλέπεις έχω κάνει πάρα πολύ άσχημα πράγματα για να καταφέρω να φύγω, και πάλι κατέληξα να μείνω.

Sídhe είπε...

Καλησπέρα.

Δεν καταλαβαίνω πώς το έκανες αυτό το πράγμα. Προσπάθησες να τους κάνεις να σε διώξουν και δεν τα κατάφερες;;
Τι δεν καταλαβαίνω;
:/

Flonsavardu είπε...

προσπάθησα να βρω κάτι για να φύγω, ψάχνοντας υπολογιστές/κινητά κτλ. ταυτόχρονα προκαλούσα να με διώξουν. βρήκα όμως και πάλι δεν έφυγα. και άλλα πράματα που δεν λέγονται σ' ένα σχόλιο.

Sídhe είπε...

Εμμμ δεν νομίζω πως το να μη θες να μείνεις σημαίνει απαραίτητα πως θες να φύγεις. Υπάρχουν διάφορα πράγματα που δεν μας αφήνουν να τα αφήσουμε. Το έχω πάθει γι'αυτό στο λέω. Μου είναι πολύ δύσκολο να αφήνω. Δεν είμαι και πολύ έξυπνη!
Επίσης θα χρειαστείς κάτι παραπάνω από διάφορα που βρίσκεις σε κινητά για να πειστείς να φύγεις. Και για να πω την αλήθεια, όποιος ψάχνει βρίσκει.. Το έχω πάθει και αυτό γι'αυτό στο λέω:)

Επίσης διαβάζω το σχόλιό μου και μου φαίνεται κάπως σα καθυστερημένο πουλί που προσπαθεί να πετάξει προς το πάτωμα.

Flonsavardu είπε...

"και μου φαίνεται κάπως σα καθυστερημένο πουλί που προσπαθεί να πετάξει προς το πάτωμα."

ΧD

μάλλον μιλάς στη γλώσσα μου, γιατί εγώ κατάλαβα.